“Yapayalnız dolanıyor bu çağın insanı, çünkü birlikte yürüyecek kadar güvenmiyor kimseye.” Nuri Pakdil
Halbuki bilmiyor insanoğlu korkunun olduğu yerde sevgiye yer açılamayacağını. Elbet kendinizi bu denli çektiyseniz insanlardan, yaşadığınız kocaman bir acınız vardır, büyük bir hayal kırıklığınız ya da incinmişliğiniz. Bilirim zordur bir daha güvenmek. Hem de güvendikçe yara alanlardansanız, hepten kesersiniz insanoğluna dair inancınızı. Hayvanlara yönelirsiniz, ya da doğaya en zorda kendi içinize döner yalnızlığı yeğlersiniz… Ama birkaç kişi yüzünden kendinizi yalnızlaştırmak, kendinize ceza vermek demek değil mi? Olaylar karşısında başa çıkabilme gücünüzü hafife almak demek değil mi? Birkaç kişi yüzünden herkesi kötü bilmek kurunun yanında yaşları yakmak demek değil mi? Biliyorum, çok zor yeniden güvenmek, ama daha tecrübeli değil misin sence de artık? İçsel kaynaklarını, birilerinden uzak tutmaya çalışmak yerine doğru insanı sevmeyi denemek daha uygun olmaz mı sence de bu tecrübe ile? Kendin için ve seni hayatında hak ettiğin noktada tutmak isteyenler için buna değmez mi?
Sana bir sır vereyim mi? Kaçarak yaşanmıyor. Sadece yaşıyor gibi yapılıyor. Hem her şeyden kendini korumak da mümkün değil; benden söylemesi. Ne kadar yok sayarsan sevilmek, değer görmek, anlatmak, paylaşmak isteyen tarafını; o kadar kendini belli etmek için eyleme girişiyor bir süre sonra. Bir bakmışsın kontrol elinden gitmiş ve sen yine güvenmemen gereken birine güvenmişsin.
Yürümeye yeni başladığın zamanları hatırlıyor musun? Annene sor anlatır, kaç kez düştüğünü. Kim bilir o küçücük bedene ne kadar ağır gelmiştir o acı. Ama özgürlük, yaşama ket vurmadan yaşamak o kadar güzel ki her seferinde tekrar denedin. Denedikçe daha az düştün, daha az kanadı dizin, ve gün geldi koşmaya başladın. İnsanlara güvenmek de böyle, birine bağlanmak da. Üzgünüm ama o can birkaç kez yanmadan kendini de kendine uygun olanı da bulamıyor insan. İlla ki sevgili olmasına gerek yok, arkadaşlık ilişkilerinde de mevzu aynı. Yani bağ kurduğun her şeyde. Özetle hayatta her şey tecrübe. Ve yaşadığın her acı ile hayata karşı giderek daha yetkin bir hal alıyorsun.
Yaşadıkların senin hikayenin sadece bir bölümü idi, hikayenin bundan sonrasını istediğin şekilde yazmak senin elinde. Gönül isterdi ki hikayende hep mutlu anlar olsun. Ama hayat böyle bir yer değil ki! Acıların da olacağını kabullen, can kırıklarının da, bir süre onlarla yolculuk edeceğini, öyle anlara tahammül etmenin zor geleceğini ama geçeceğini ve sonra tekrar geleceğini. Her seferinde senin o durumu daha iyi yöneteceğini, daha tecrübeli olacağını kabullen. Ya da belki de boş bulunup yine çuvallayacağını. Kabullendikçe akışa bırakmayı öğreneceksin kendini. Yazarken çok kolay biliyorum. Ama ben de insanım ne yaşadığını da çok iyi biliyorum.
Haydi! Hikayeni kaldığın yerden, artık o kendini destekleyemeyen küçük çocuk olmadığını hatırlayarak yeniden yazmaya ne dersin? Zor mu geliyor? Acelemiz yok, hazır olduğunda… Sen yeter ki kendini önyargılarla boğma, yaşanmışlıkların gölgesinde sıkışıp kalma. Sadece sana nasıl iyi geliyorsa öyle yaşa… Onu tecrübe et. ‘Bundan sonra böyleyim’ deme. ‘Bu ara buna ihtiyacım var.’ diyerek esneme şansı ver kendine… Sevgiyle…
