Sonbahara az bir zaman kala, yani böyle zamanlarda, henüz sıcakların hükmünü yitirmediği ve aslında mevsim sonbahar olmasına rağmen yazın yaşandığı ve henüz serin rüzgarların sokaklara girip çıkmadığı zamanlarda sanki her şey durur, ne çarşı pazar gürültüsü ne okul… Lefkoşa’nın tekmil sokakları temkinli bir şekilde sonbaharın ilk serin rüzgarlarını beklerdi.
Mağazalar sonbahara çoktan hazırlanır, vitrinleri mevsimlik giysiler süslemiş olur, ve işte dediğimiz gibi sonbaharın serin rüzgarları beklenirdi, bir sinemada perdenin açılmasını bekler gibi.
Değişecek olan bu mevsimin habercisi birden bire görünen parçalı bulutlar olurdu önce; gerçekten de mevsimin bir öncüsü gibi gelirdi bulutlar ve çoktandır unutulan gölgeler parçalar halinde düşerdi kente.
Sinemalar, parklar, bahçeler ve tekmil her yer hep birlikte hazırlanırdı sonbahara.
Efkaliptolar, selvi, çam ve akasyalar belli belirsiz bir sonbahar heyecanı içine girerlerdi.
Bir uyum içinde sürerdi hayat, öyle ki güvercinlerle insanlar bir arada uyum içinde yaşarlardı ve herkes ve her canlı her gün ne yapacağını bilirdi; güvercinler hisarüstü ve hisaraltlarını çocuklarla paylaşır, çocuklar oyunlarını oynarken onlar da sağda solda uçuşup dururlardı…
…
Böyle eylül zamanlarında artık nemli geceler de kenti veda etmek üzere olurdu; bundan böyle her yer serin Akdeniz rüzgarlarının etkisi altına girecek, dağlar tertemiz görünecek ve dağlarda ağaçlar neredeyse tek tek seçilebilecekti.
Öte yandan sonbahar güneşi ufka çekilip giderek kaybolduğunda şehir gece mavisinin içinde saçları düzgün taranmış, biraz işveli, çok eskilerden yadigar kalmış elmas küpeleri ile doğulu bir dilbere benzeyecekti.
O dönemlerde Lefkoşa’ya çevresindeki bir tepeden bakıldığında surlar seçilebiliyor ve bu şehrin ne kadar kadim bir şehir olduğu anlaşılabiliyordu.
Gün gelecek şehrin surlar dışına alabildiğine düzensiz olarak yayılabileceğini ve surlar ile birlikte içinden yükselen kendine özgü yapılarıyla kentin o bildik tarihi ve kadim görünüşünün tümden ortadan kalkacağını kimseler düşünemezdi…
