Her ülkede eğitim adına yapılan şura ve çalıştaylar elbette ki önemlidir. Tabii ki alınan kararlar dikkate alınırsa önemi bir o kadar daha artar. Demokratik toplumlarda eğitimde alınan şura kararları bir anlamda kılavuzdur. Eğitim adına yapılacak olanların listesidir. KKTC’de Eğitim Şuralarında alınan kararlar tavsiye kararlarıdır ve genellikle pek de dikkate alınmaz. Halbuki şuralar ve çalıştaylarda toplanan akademisyenleri, öğretmenleri, sivil toplum temsilcilerini her zaman bir yerde toplamak çok kolay değildir. Böylesi bir ortamda çıkan kararları dikkate almamak, hem bu insanların emeğine hem de bilgisine saygısızlıktır.
Türkiye Cumhuriyeti bugünlerde 100’üncü yılını kutlarken Aralık 2021’de 20’nci Milli Eğitim Şurası’nı yapmış… KKTC’ye bakacak olursak 1974’ten sonra neredeyse 50 yıl geçmiş. Biz bu 50 yılda sadece 5 şura yapmışız. Ne gerek var ki Şura’ya… Nasıl olsa biz bildiğimizi yaparız. Ne gerek var ki akademisyenlerin, sivil toplumun, öğretmenlerin görüşlerine… Nasıl olsa onlar “bizim yap dediklerimizi yaparlar”…
Tamam da, bilimsel düşünceden uzak bu tür yaklaşımlar ile eğitimi nereye götürebiliriz ki? İleriye gitmek, geleceğe sağlıklı bakmak mümkün mü?
Kıbrıslı Türklerde ilk şura Kıbrıs Türk Federe Devleti’nin kuruluşundan kısa bir süre sonra KTFD Geçici Bakanlar Kurulu döneminde Ekim 1975’te yapıldı. 1976’da yapılan ilk genel seçimlerinde tek başına iktidara gelen UBP, o tarihten sonra ikinci Milli Eğitim Şurası’nı ancak Haziran 1991’de yapabildi. İlk Eğitim Şurası’ndan tam 16 yıl sonra…
Düşünün ki 1974 sonrasında geçen 50 yıllık sürenin 40 yılında iktidarda olan UBP hükümetlerinin en son yaptığı Eğitim Şurası 1991’de…. 1991’den sonra yapılan geriye kalan üç Eğitim Şurası da CTP hükümetleri döneminde oldu. Haziran 1995, Mayıs 2005, Mart 2014… KKTC’de yapılan en son Eğitim Şurası yaklaşık 10 yıl önceye uzanıyor. Dünyada eğitim adına son on yılda neler değişmedi ki…
Hani bugünlerde tam gün eğitim tartışılıyor ya… Bakınız Mart 2014’te yapılan Eğitim Şurası’nda “Eğitim-Öğretim Yaklaşımları, Yönlendirme ve Genel Eğitim Sistemi Komisyonu”nun aldığı kararlardan bir tanesi: “Öğretmenlerin özlük hakları erozyona uğratılmadan, çocukları sosyal çevreden soyutlamadan, yerel yönetim ve diğer sivil toplum kuruluşlarından da destek alarak öğretim yılı ve gün içindeki öğretim süresinin, beceriye dayalı yetenekleri geliştirmek hedefiyle öğrencilerin daha fazla sürelerle eğitimle buluşturulması ile ilgili düzenlemelerin planlanmasına gidilebilir. Eğitimde fırsat eşitliği ve alt-yapı eksiklikleri de dikkate alınarak söz konusu planlamanın eğitim sisteminin tamamını kapsamı sağlanmalıdır.”
Bu ülkede tam gün eğitimin nasıl yapılması gerektiğini aslında şura kararı söylüyor. Peki bugün keşmekeş içerisinde yapılmaya çalışılana “tam gün eğitim” demek mümkün mü?
“Ben yaparım olur” demekle olmuyor işte… Bu hükümet neredeyse herkesin hem fikir olduğu “tam gün eğitim” konusunda bile halkın desteğini alamadı. Alamadı çünkü hiçbir paydaşı ile bu konuyu tartışma zahmetinde bulunmadı. Bugün okullarda yaşanan kargaşa ve sorunları göz ardı etmek mümkün mü? Zaten alt yapı olarak yerlerde sürünen bir eğitim sistemimiz varken, hiçbir geliştirme yapmadan “ben tam gün eğitime geçeceğim” demekle tam gün eğitime geçilmez. Geçilirse de, çocuklar öğle aralarında orda burda gezinir vaziyette olur.
Konuyu şuralardan, çalıştaylardan açmışken, hükümetin yapmadığını yapan ve geçtiğimiz günlerde “Birlikte Yöneteceğiz Eğitim Çalıştayı”nı organize eden ana muhalefet CTP’yi de tebrik etmek gerekir.
Çünkü bu günlerde eğitimim bilimsel anlamda tartışılmasına ihtiyaç vardır.
