Dipkarpaz İlkokulu’nda yıllardan sonra ilk kez “kadro rahatlığına” ulaştı.
Nedir bu?
Dipkarpaz’a gönderilen her ilkokul öğretmeni, yıllarca Dipkarpaz’dan uzak durmak için her şeyi yaptı.
“Uzak” dedi…
Lojmanı beğenmedi…
Oradaki insanları beğenmedi…
Doktor raporlarını kullandı…
İzinlerini kullandı…
Velhasıl…
Her yıl eksik öğretmenle başlayan eğitim yılı, öyle devam etti Dipkarpaz’da…
Ta ki…
Dipkarpaz kendi öğretmenlerini yetiştirene kadar.
İkinci nesil Dipkarpazlılar…
Yani benim jenerasyonum…
Öğretmen oldular…
Dipkarpaz’da kök saldılar…
1’inci sınıftan aldığı öğrencileri, beşinci sınıfa kadar okutan, istikrarlı bir öğretmen yapısına ulaşıldı…
Nakil yazmaya başladılar…
Geçen haftanın son iş gününde, öğrendim ki…
18 öğretmenden 14’ü nakil yazmak için sıraya girdi…
Hepsi de “nakil yazarsa eğer” Erenköy İlkokulu, Ziyamet İlkokulu diye…
Bir bir gidecek…
Milli Eğitim Bakanlığı bu kısmı iyi anlamalı…
Neden?
Yıllardır, ilk kez yakalanan bir çizgi bozuluyor…
Neden?
Belli ki, okulda yönetimle ilgili bir kavga var.
Zaafiyet var…
1 değil…
3 değil…
5 değil…
10 değil…
14 öğretmen nakil yazmak istiyorsa…
Dipkarpazlı öğretmenler dahi…
Hayatlarını adadıkları topraklardaki ilkokuldan kaçmak istiyorsa…
Burada bir problem vardır…
Bakanlık sorun çözmeli
Dipkarpaz İlkokulu yıllarca “öteki” muamelesi gördü…
Hem atanan öğretmenler…
Hem bakanlık tarafından…
Şimdi ise o nüans yakalandı.
Adanın en sorunsuz ilkokullarından birisi haline geldi.
Oradan yetişen öğrenciler, gittikleri ortaokullarda- liselerde sınıf ve okul birincisi olmaya başladı.
Spor anlamında artık adadaki tüm okullarla yarışabiliyorlar…
Peki nasıl, neden bu duruma gelindi?
Nasıl olur da bir okuldaki öğretmen grubu tümüyle kaçmak ister?
Bakanlık buna izin vermemeli…
Belli ki, “mevzuat” içerisinde kalınarak da…
Sorunlar “yok” sayılarak da çözülecek bir durum yok ortada…
Ortada “Dipkarpazlı ilkokul öğrencileri” yararına çözülmesi gereken bir sorun var…
Hepsini yırtarım…
Dediğim gibi, Dipkarpaz İlkokulu müdürlüğü, nasıl becerdiyse becerdi, öğretmenlerin tamamını neredeyse karşısına aldı…
Müdürle ilgili şikayetleri burada yazacak değilim.
Eğitim Bakanlığı’ndaki herkes de biliyor zaten.
Biliyor ama çözmüyor, çözemiyor.
Sorun çözme yeteneğini yitiren kamu, burada da kendisini gösteriyor.
Fakat…
Zerre yetkim olsa…
14 öğretmenin de “nakil” kağıdı yazmasına izin vermem…
Dipkarpaz’da veli olsam…
Okul aile birliği yönetiminde olsam…
Dipkarpaz Belediye Başkanı olsam…
KTÖS’de olsam…
Bakanlıkta olsam…
Hiçbir Dipkarpazlı öğretmenin nakil yazmasına izin vermem…
Özne “öğrenci…”
Bu çocukların ne günahı var, koca koca insanlar yönetemiyor, anlaşamıyorsa…
“Dipkarpaz İlkokulu’nda öğretmenlik yapma koşulları ortadan kalkmış…” dedi bir öğretmen arkadaş…
Zırnık yetkim olsa, haftalarca Dipkarpaz’da yatar- kalkar, bu sorunu çözerim…
Zerre kadar “öğrenci seven, düşünen” kamu yönetici kalmışsa…
Bunu yapar…
İyi insanlar o kadar az ki…
Yolunuz kesiştiği zaman, kaderinizin birlikte yazıldığı insanlar vardır.
Annesi, BRTK’da bir program öncesi, “Oğlum gazetecilik okumak istiyor, bir görmek ister neler yaparsınız” dediği zaman, “gelsin tabii” demiştim.
Geliş o geliş. 
11 yıl oldu.
20’li yaşlarımdan 40’lı yaşlarıma geçerken, hep birlikte olduk.
Yenidüzen’de…
Şimdi de Havadis’te…
Bertuğ Topal…
Bertuğ şimdi “kendi Öykü’sünü” yazıyor.
Öykü Özsoykal ile birlikte…
İkisi de çok değerli.
Bu nedenle ikisi de birbirine çok yakışıyor, birbirini tamamlıyor.
İçimiz rahat…
Bertuğ’u Öykü’ye…
Öykü’yü de Bertuğ’a emanet ettik geçen akşam…
“Birbirinize iyi bakın” diyerek…
Neden?
İyi insanlar o kadar az ki…
İyi anne- babaların…
İyi çocukları…
İyi bir gelecek için…
İyi ki bir araya geldiler…
