An olur heveslenir insan, hani dağlara çıkmak ve mavi bir halı misali sonsuzluğa serili gibi bir durup bir dalgalanan denize bakmak…
An olur bir kuş olmak ister insan, evet bir kuş, hani bir ağacın dalına konmuş bir serçe, bir daldan bir dala, ki böyle geçer kuşların hayatı…
Anlatmaya çalıştığım şudur: Yaşarken çok şey istememeli insan…
Zaten daldan dala konmak ya da gök ile denizin kesiştiği yerlere bakmak çok şeydir…
…
Kerpiç bir evin hanayında oturmak, hisarlara yakın, bakır bir cezvede pişen kahveyi yudumlayıp cigara tüttürmek, varsın esnaf bağrışmaları radyodan çıkan şarkılara karışsın, işte böyle bir şey, diyeceğim, hayat hep böyle geçseydi, bu minvalde, çok şey değil…
…
Kim dokundu Lefkoşa’ya!
…
Bazan insan bulut olmak ister ne güzel, hayaldir bu, bulut olmak ve dağlara inmek, yağmur bırakmak her yere, bulutlar gibi sürüklenmek ister bazan, yol nereye çıkarsa, kimin kalbine düşerse…
Bulut olmak güzel şey, şeherin üstünden geçerken o toprak kiremitlerde duraklamak, servilere değer gibi bir yanı, bir yanı sokaklara düşer gibi…
…
An olur ya da ne bileyim vakitlerden bir vakit, ki kirlilik sarmıştır dünyayı ve sizin alıp başınızı gitmek istediğiniz bir vakittir, şarkı olmak ister insan, bir şiir, hani nağmeleri mısra mısra yayılan, kulaktan kulağa, dilden dile dolaşan, bir söz olmak nağmesi ile birlikte, memleketi sevmek gibi bir şeydir…
Ve memleketi şarkı gibi okumak ne güzeldir…
…
Anlatmak istediğim, çok şey istememeli insan…
…
İnsanın, gariptir, öyle anlar olur ki odanın bir köşesinde duran sehpa olmak gelir içinden…
Sehpanın üstünde bir el işlemesi örtü, rengi bej, üstünde bir vazo, mevsimine göre çiçekler…
Garip bir duyguya kapılıp ve o sehpanın kendinden sonra da var olacağını düşünerek ölümle kalım arasında o ahşap sehpayı kıskanası gelir insanın …
Bir kelebeği kıskanmak doğal olabilir hatta bulutları fakat bir sehpayı! Garip bir duygudur…
Belki de her şeyden kaçmak dürtüsü…
…
Çoğu zaman kurulan düşler yaşanmaz.
Hele de bu kirlenmiş, berbat hale gelmiş, bu üstünden kan damlayan dünyada…
Neylersin…
…
Bazan da, artık mazide kalsa da, yazı yazdıkça dolmakalem olmak gelir insanın içinden…
