Şaşmaz kural böyledir;
İyiler örnek olmakta zorlanır ama kötülükler dalga dalga yayılır.
Kötü kötüyü besler.
Karl Marx buna “zıtların birliği” diyordu.
Yaşamın kendi dinamiği içinde vardır.
İnsanoğlu bunu alıp kendine uyarladı.
Herkes kendi düşmanı ile varolur.
Bireyler için de bu geçerlidir, toplumlar veya devletler için de.
İktidarda kalmak istiyorsan kendi düşmanını yarat.
Hiç fark etmez.
Karşıt görüşten de olabilir bu düşman, yandaş görüşten de.
Yurt içi düşmanlar yetmezse yurt dışı düşmanlar yarat.
Yeter ki milleti oyalayacağın ve daimi iktidarını perçinleyeceğin bir veya birden çok düşmanın olsun.
***
Türkiye tam da böylesi günlerden geçiyor.
Düşmanlar, düşmanlar, düşmanlar.
Önce muhalefet, sonra asker, sonra Kürtler, İsrail, Amerika ve şimdi de Avrupa.
Yasama ve yürütmedeki mutlak hakimiyet yetmedi.
Yargıdaki sulta tatmin etmedi.
Suriye, Mısır Libya fecaatleri tatmin etmedi.
Şimdi sırada Avrupa vardır.
Yükselen ırkçılık bahane edilerek, kırılan-dökülen ilişkiler.
Hani halk şarkısında der ya “bunun sonu karanlıktır.”
Doğrusu bu yolun sonunun koskoca Türkiye’yi nereye götüreceğini çok merak ediyorum…
