Bu başlığı atarken çok düşündüm.
Ama en uygun başlık bu olurdu yazım için.
Çok küçük bir ülkede yaşıyoruz. Her adımımız, selamımız bilinir. Küçük ülkelerin en büyük özelliği ‘’dedikodu’’ mekanizmasının iyi çalışmasıdır. Niye mi? Çünkü herkes birbirini öyle yada böyle, dolaylı bir şekilde tanır, bilir…
Bugün ‘’X’’ kişi kimdir dediğiniz anda Karpaz’dan Güzelyurt’a kadar birçok kişi size bilgi verebilecek durumdadır. Çünkü biz ada ülkesinde yaşıyoruz. Bu torakların üzerinde yaşayan ve bu toprağın suyunu içen birçok insan samimidir.
Gelelim samimiyetsizlere…
Samimi olup da samimiyetsiz olanlar da yok değil hani. Ama işin sonunca yani Hatice değil neticeye bakarsak samimi olup samimiyetsiz davranan da hiç samimi olmayan ve samimiyetsiz davrananda benim gözümde aynidir. İnsanlar birilerine doğru olduğu sürece kazanır, itibarı artar. Bugün ülkenin en büyük sorunlarından birisi de insanı değerlerin günden güne yok olmasıdır. Bizler dostluğumuzu bir kalemde silecek kadar samimiyiz, yani samimiyetten uzağız. Kaldı ki dostlukların günden güne yok olduğu bu dönemde dostluk kavramını iyice benimsemek gerekir. Sürekli arkasını kontrol etmek zorunda kalan insanlar için dost yoktur. Dostlun anlamını maalesef ve maalesef yitirince anlıyor insan.
Enine boyuna düşününce sürekli eleştirdiğim insanların hiç eleştirmediklerimden daha sadık olduğunu gördüm. Bunun nedeni de samimiyetin zamanla verdiği alışkanlıklardır. Birilerine alışmanız demek o insanı benimsemeniz demektir. Dostluk, arkadaşlık kavramlarına haiz kişiler bir de bakmışsınız ki kaşınızda yer alıyor, yani ‘’dostun düşmana düşmanın dosta’’ dönüşüyor.
Bu önemlidir…
Kavramlar, anlamlarını yitirdiği sürece söyledikleriniz hep havada kalacaktır. Öncelikle günden güne yok olan değerlerimiz, dostluklarımız, arkadaşlıklarımız ve insanlığımız var… Bunun bilincinde olalım… Yok olan değerlerin bizi bugün ne hale getirdiğini izlemek üzücüdür. Bu yüzdendir ki aile bağları da arkadaşlık bağları da dostluk bağları da güçlü olanlar yeryüzünün en değerlileridir. Keşke bunun değerini bilerek yaşayabilsek… Ama bizler 40 dervişiz, kırkımızda birbirimizi bilmişiz hesabı yaşıyoruz hayatı. Yani çok da kimin ne olduğu nasıl olduğu önemli değildir. İnsani değerlerimizi koruduğumuz sürece biz ‘’insanız’’ yoksa insanlıktan bir haber olan onlarca insan görüntüsünde ‘’insancıklar’’ hep olacaktır.
