İtalya’da bir kasaba…
Belediye başkanı, kasabadaki ulaşımı kolaylaştırmak için, 250 adet bisiklet alır…
İstasyonlar kurar…
Kentin kalabalık yerlerine yerleştirir…
İster ki, herkes, işine bisikletle gitsin, gelsin…
Bir gün, belediye müdürü panik halinde gelir…
“Sayın başkan, bisikletlerimizden 100 tanesi kayıp…”
Belediye başkanı tek soru sorar:
“Tespit edebildiniz mi?”
Müdür devam eder:
“Başkanım ettik. Kent halkı, bisikletleri çalıyor, tanımamamız için boyuyor. Bisikletleri istasyonlara teslim etmek yerine, evlerinde tutuyor.”
Başkan tek cevap verir:
“O zaman sorun yok. Zaten benim amacım da bisikletleri kullanmaları. Bunu hırsızlıktan saymıyorum…”
Bu hikaye, ülkede bisiklet kullanımının artmasını isteyen, bunun için çaba harcayanlar arasında meşhurdur.
Maksat bisiklet kullanımı değil mi?
İşe yarasın da…
Bu hikayeyi bilen biri olarak…
Bisikletim çalındığında…
Dedim ki:
“İnşallah, gariban biri tarafından çalınmıştır… En azından işe gidip gelirken kullanır…”
Evet…
Benim de bisikletim çalındı…
Mart ayı başında, ailecek Adana’ya gittik.
3 gün kaldık…
Geldiğim zaman, evimin avlusunda bulunan bisikletim yoktu…
Eşim, “Bisiklet yok” dedi.
Ben de, “biri arka tarafa koymuştur” dedim.
Baktım arkada da yok.
Anladım ki çalınmış…
Kıymet bilmem ki…
Beni az çok tanıyanlar bilir.
Öyle çok mal kıymeti bilmem.
Parayla alınacak şeylere üzülmem.
“Allah beterinden saklasın” derim…
“Başım gözüm sadakasına” derim…
Susarım.
Gene öyle yaptım.
Ne polise gittim.
Ne de şikayetçi oldum.
Lakin…
Bizim Halil Ağa aradı…
“Abi galiba bisikleti bulduk” dedi.
İnanmadım.
“Olacak iş değil” dedim.
Nasıl bulunacak ki bisiklet?
“Hiç çalınan bisiklet bulunur mu?”
Ne bileyim ben…
Polis didik didik etmiş
Meğer, Lefkoşa Adli Şube, bir süredir, artan bisiklet hırsızlığını mercek altına almış…
Bunun için birim kurmuş.
Üzerine üzerine gitmiş.
İz sürmüş…
Ve onlarca bisikleti kaybolan vatandaşın şikayet edip etmediğine bakılmaksızın, hırsızlık bisikletleri ortaya çıkarmış.
Şebeke varmış ya…
O şebeke çökertilmiş.
Sosyal medya üzerinden bunları pazarlayan şebekenin sosyal medya hesaplarına el konulmuş önce…
Sonra oradaki yazışmalardan üzerine gidilmiş.
Bizim “bisiklet hırsızları” bildiğin pazarlamacılığa soyunmuşlar.
Araba kiralamışlar…
Kent kent gezmişler…
Buldukları bisikletleri arabanın arkasına asıp, götürüp ambara atmışlar.
Sonra da sosyal medya üzerinden duyurular yaparak, “babalarının malı gibi” satmışlar.
Ucuz ya…
Millet de “ikinci el diye ucuz” deyip satın almış…
Bisikletimi istiyorum vallahi…
Şimdi öğrendim ya böyle olduğunu…
Vallahi bisikletimi istiyorum…
Bir garibana itirazım yok da…
Kimsenin bisikletimi çalıp, üzerinden de para kazanmasına iznim yok.
Şimdi polisin süren tahkikatının sonucunu bekliyorum.
Bisikletimi de istiyorum.
Öğrendiğim kadarıyla, “bir başkasına satılmış” olan bisikletler arasında…
Süreci takip edeceğim…
