Biz beş kardeşiz…
1969 Gökmen…
1970 Türkmen…
1971 Münüse…
1972 Mahan…
Ve üç yıllık bir bekleme ve araya giren göçmenlik sürecinin ardından 1975’te ben…
Kardeşlerimin tamamı Larnaka doğumlu…
Ben hariç.
Ailem “fırın” nedeniyle Alaniçi köyüne göç etti.
Babam, yanında annem… Az sayıda çalışanla 1975’in ilk aylarından 1979 yılına kadar tüm bölge köylerin ekmek ihtiyacını karşılayan bir fırına sahiptik.
Hayal meyal hatırlıyorum… Kapımızda iki araba vardı.
1979’a kadar.
Sadece işini bilen bir babam vardı, nur içinde yatsın.
Hayatta en iyi yaptığı şey ekmekti…
Bu nedenle soy ismimiz de Ekmekçi olsun diye uzun yıllar soy ismi almadı. Ta ki mahkemede hakimi ikna edene kadar…
1979 yılında…
Statükonun ağır darbesini yedik.
İş büyümüş, çalışan sayısı artmıştı.
Bir akşam babam ve çalışanları fırına gelmiş, içeri girememişti…
Köyden biri, “puan” denen o saçma sistemi kullanarak, ailemizin ekmek teknesini üzerine almıştı.
Sistemden habersiz sadece iş yapan babam, ne kadar çırpınsa nafile…
Kime gitse nafile…
UBP ismini ilk o günlerde duymuştum…
Yanında 14 kişi çalıştıran babam, artık işsizdi.
Tek bildiği şey ekmek yapmaktı…
“Ustalarım Ermeniydi” diye övünürdü hep.
Yani en iyisinden öğrenmişti…
Öyle diyordu.
10 yaşında, okulundan koparak işe verilmişti.
1944 doğumluydu…
Tam 35 yaşında, beş çocukla işsiz kalmıştı.
Salamis’te işe başladı önce…
Sonra Lefkoşa’da, Mağusa’da fırınlarda çalıştı.
Tam anlamıyla dikiş tutmadı sonrasında…
Gerisi fakirlik ve sinir harbi…
***
Ve kardeşler
Koyun aldık…
Annem “enstitü öğretmeni” olma hakkı elde etmişti.
1968 Kız Meslek Lisesi mezuniyeti vardı.
Babam “Ben karı almadım işlesin, çocuklarıma baksın” demişti.
Çok da iyi baktı.
Koyun aldık ya, çobanlık da yaptı…
Hellim yoğurt yapmayı öğrendi…
Yapıp satmayı öğrendi…
Lefkoşa’dan civciv alıp, sattı…
Yem alıp sattı…
Babam işten işe koşarken, annem de bu yolla eve destek oldu.
Biz büyüdük bu arada…
Babamın en sevdiği şarkı “Londra Sokakları”…
Yüksel Özkasap söyler, babam zevkten dört köşe olurdu.
Nedenini bilmem. Kırık bir aşk hikayesi olabilir mi?
Anlatmadı hiç.
Ama ben, ailenin Londra üzerinden göçlerle bölüneceğini hiç hayal etmemiştim…
Yıl 1986…
İlk ayrılığı yaşadık.
Büyük abi Gökmen kafasına koymuştu…
“İngiltere’ye kaçacak, işleyecek, aileye yardım” edecekti.
Karadan İngiltere’nin yolunu tuttu…
Türkmen adada kaldı…
Münüse de Londra’ya GÖÇ etti sonra…
Mahan da adada kaldı.
Hiçbirimiz devlet işine girmedik.
Özel sektörde bir şekilde hayata tutunma kavgası verdik…
***
Çok az bir araya geldik
Beş kardeş…
Annem, babam ve torunlar.
Çok az bir araya geldik.
İyi günde bir araya geldik dersek, yalan olur…
Biri benim düğünümdü…
Başka da hatırlamıyorum…
Cenazelerde buluştuk…
Zaten cenaze dediğin nedir? Bir yanımız eksikti.
En son geçtiğimiz yılbaşı, Londra ahalisi biraz da benim zorumla bir araya geldik Kıbrıs’ta…
Şimdi, yine bir arada buluşmak için ben Londra yolcusuyum…
Nasıl mı?
***
Bir oyun oynadık…
Babamızı 10 Haziran 2010 tarihinde kaybettik.
Erkendi çok. Her ölüm gibi.
Her haziran köyümüzde adına bir yol yarışı yapıyoruz…
Bu yıl da yaptık.
Münüse yarış için geldi…
Giderken de Mahan’ı götürdü…
Türkmen abim de KKTC’deki aşırı döviz yükselmesi nedeniyle, 2 ay önce İngiltere’ye gitti.
GÖÇ demeyelim ama…
İngiltere’de Gökmen abimle iş yapıp, Kıbrıs’ta evlat okutacak, borç kapatacak falan.
İyi de yaptı…
Velhasıl…
Dördü Londra’da oldu mu?
Ve dün… Babalar Günü ya…
Kendi çocuklarımı öperek sabah ayrıldım evden.
Hiçbir kardeşimin haberi yok.
Londra için yola çıktım…
Babalar Günü’nde beş KARDEŞ bir arada olmak için.
Babamızı yad etmek için…
Gökmen abime… Türkmen abime “Babalar Gününüz kutlu olsun” demek için yola düştüm…
Habersiz…
Kıbrıs kokusu götürmek istedim onlara…
Annemden selam…
Velhasıl…
Siz bu satırları okurken…
Ben beş KARDEŞ bir arada olmanın keyfini süreceğim…
48 saatliğine yokum…
Londra’dan selam ve sevgiler herkese…
