“İnsanlar dünyaya ayak basmadan önce, iyi huylar ve kötü huylar ne yapacaklarını bilemez durumda dolanıyorlarmış.
Bir araya geldikleri ve suskun oturdukları bir gün saflık ortaya bir fikir atmış: “Neden saklambaç oynamıyoruz?”
Hepsi bu fikri beğenmiş ve çılgınlık teklif etmiş:
“Ben ebe olmak ve saymak istiyorum, ben ebe olmak istiyorum!”
Hiç kimse çılgınlığı arayacak kadar çıldırmadığı için, çılgınlık bir ağaca yaslanmış ve saymaya başlamış, 1, 2, 3 … Ve çılgınlık saydıkça, iyi huylar kötü huylar başlamışlar saklanmaya.
Şefkat Ay’ın boynuzuna asılmış;
İhanet çöp yığınının içine girmiş;
Sevgi bulutların arasına kıvrılmış;
Yalan bir taşın altına saklanacağını söylemiş ama yalan söylemiş çünkü gölün dibine saklanmış;
Tutku dünyanın merkezine gitmiş;
Para hırsı bir çuvalın içine girerken çuvalı yırtmış.
Ve çılgınlık saymaya devam etmiş, 79, 80, 81, 82… Aşkın
dışında, bütün iyi huylar ve kötü huylar o ana kadar zaten saklanmış.
Aşk, kararsız olduğu gibi, nereye saklanacağını da bilmiyormuş…
Ve çılgınlık 100’e vardığı anda, aşk sıçrayıp güllerin arasına girmiş…
Çılgınlık bağırmış “Sağım solum sobedir, geliyorum!”, ve arkasını döndüğünde, ilk önce tembeli görmüş, o ayaktaymış çünkü tembelliğinden saklanamamış. Sonra şefkati ayın boynuzunda görmüş ve ihaneti çöplerin arasında, sevgiyi bulutların içinde, yalanı gölün dibinde ve tutkuyu dünyanın merkezinde, hepsini birer birer bulmuş, sadece hasedi ve aşkı hariç.
Çılgınlık umutsuzluğa ve öfkeye kapılmış. Derken haset, bulunamadığı için haset duyarak, Çılgınlığın kulağına fısıldamış: “Aşkı bulamıyorsun, O güllerin arasında saklanıyor.”
Çılgınlık çatal şeklinde tahta bir sopa almış ve güllerin arasına çılgınca saplamış, saplamış, saplamış, ta ki yürek burkan bir haykırma onu durdurana kadar. Haykırıştan sonra, Aşk elleriyle yüzünü kapayarak ortaya çıkmış ve parmaklarını arasından sicim gibi kan akıyormuş. Çılgınlık aşkı bulmak için öfkeden aşkın gözlerini çatal sopa ile kör etmiş.
“Ne yaptım ben? Ne yaptım ben? Diye bağırmış.
“Seni kör ettim. Nasıl onarabilirim?”
Aşk cevap vermiş, “Gözlerimi geri veremezsin. Ama benim için bir şey yapmak istersen, kılavuzum ol.”
Ve o günden beri, aşkın gözü kördür ve her zaman çılgınlık yanındadır.
***
Aşka ve çılgınlığa dair bu güzel öyküyü bir okurum gönderdi.
Altında da kısa bir dip not: “Yaşamda kılavuzun aşk ve çılgınlık olsun”
Yüzümüzde maskeler ve duygularımızı saklayan tülden örtülerle geçip giden kuşatılmış bir yaşam için bundan daha güzel bir dilek olabilir mi?
Görünmeyenlerin görünenlerden daha vahşice tarumar ettiği, baskı ve tutsaklığın gönüllü yaşandığı 3 bin 500 kilometre kareye mahkum edilmiş bir ömür.
“En kötüsü gönüllü esaret” demişti orta yaşlı arkadaşlardan biri.
“Başına dayalı silahla televizyon kameralarına gülümseyen ve bizi kaçıranlara övgüler düzen rehineler gibiyiz”
“Kaç nesil böyle?” diye sormuştum.
Öfkeyle kalkmıştı masadan.
Örselenen ruhlarımızı tamir etmek için Nazım’ı bir kez daha okumaya koyulmuştuk.
“Yok edin insanın insana kulluğunu, bu davet bizim…”
Aşkımız her türlü kulluğu yok edecek.
Kılavuzu ise çılgınlık olacak.
