Çocukluk yıllarımızda kar yağar mıydı yağmaz mıydı pek hatırlamıyorum.
Kartopu oynanmadığına göre, yağsa bile kentlere ulaştığı yoktu.
Beşparmaklara kar düştüğünde insanlar beyaz bir sevince kapılır, ama bu salgın günlerinde bu sevinç de yaşanmadı.
Bazı kış mevsimlerinde Beşparmaklara kar yağdığında, çevre kentlerden ve köylerden insanlar dağlara koşar, çocuklar kartopu oynar, hatta birçok insan yaptıkları kardan adamları arabalarının ön kısmına yerleştirip evlerine o vaziyette dönerler; arabalara kondurulmuş kardan adamları da herkes görmüş olurdu.
Düştüğü yerde çok çok 24 saat kalacak olan karın insanlara bu denli sevinç yaratıyor olmasının nedeni coğrafyamızda yaşanan kış mevsiminin genellikle karsız geçmesidir; özlemdir bu.
Öte yandan yoğun kar mevsimi yaşayan coğrafyaların insanlarında böyle bir sevinci görmek mümkün değildir.
Onlar için kar kabusa dönüşür; ulaşım kesilir, felaketler olur, hayat durur…
…
Her şeyi kararında ve tadında yaşamak insanın elinde değildir; kimi zaman mevsimler buna engel, kimi zaman insanların yarattığı düzenler.
En kötüsü de budur, yani insanların siyasi gelecekleri uğruna yarattıkları düzenler.
Öyle ki umut etmekten, mutluluk beklemekten bazan yorulur insan; hayat çekilmez hale gelir; kar istilası altında kalanların çaresizliği gibi geçer günler ve yıllar…
…
Gara’da “başarısız” bir askeri operasyonun ardından nerede hata yapıldığı sorgulanacak yerde, operasyonun muhalefeti susturma silahına dönüştürülmesi dehşet verici bir şey.
Rehineleri kurtarmak için yapılan bir operasyon, bütün rehinelerin ölümü ile sonuçlanırsa, bir dakika durup düşünmek gerekmiyor mu?
…
Diyeceğim, en kötü şey insanların kendi elleriyle yarattıkları siyasi düzen içerisinde bir müddet sonra soluk alamaz hale gelmeleridir…
…
Keşke kar günleri daha çok olsaydı bölgemizde.
En azından daha çok kardan adam olur; sadece bir seferliğine arabalara yerleştirilmez, evlerin önüne de yapılırdı.
Ve güneş açtığında,
Kardan adamların nasıl eriyip yok olduklarını görürdük…
