Bu ülkeyi sevmenin bedelini ödüyoruz.
Kutsal aşka sadık kalmanın dayanılmaz acısını benliğimizde hissederek.
“İnadına aşkın” ağırlığında hiç bu kadar ezileceğimizi düşlememiştik ama işte şimdi sınav zamanı.
Uhrevi kimliğinden sıyrılıp yalın bir gerçeklikle karşımızda duruyor yurt sevgisi.
Dünyasal güzelliklerin ötesinde sarıp sarmalıyor bizi.
Şimdi O’nun vakti.
Karpaz’ın sarı ve yeşile bürünmüş tarlalarında, Mesarya’nın uçsuz bucaksızmış gibi uzanan başakların hışırtısında, Alagadi’de sarı kumlarla beyaz köpüklerin seviştiği noktada. Kormacitin bir bakire kadar el değmemiş doğasında sınıyor bizi.
Kıskanç bir sevgilinin esirgeyen ve kahreden tavırlarının aksine tüm cömertliğiyle bizim oldu.
***
Şimdi gözlerimizin içine bakıp karşılığını bekliyor.“Senden şüphe ettiğimde değil, kendi aşkımdan şüphe ettiğimde korkarım” demişti Aragon sevdiği kadına.
Akdeniz’in nazlı kızı bu kutsal sevgiliden hiçbir zaman şüphe etmedik, ettiremediler bizi.
İnandığımız ve güvendiğimiz, oy verip desteklediğimiz, omuzlarımıza alıp yükselttiğimiz, başımıza çıkarıp yücelttiklerimizden yana derdimiz.
Yoksa bu topraklar hâlâ ilk buluşmanın muazzam tadıyla kucaklıyor bizi.
Koşulsuz ve sınırsız bir aşkı sunuyor ayaklarımızın altına.
Şimdi de sınıyor.
Karşılığını bekliyor.
Yurdunu sevmenin bedeline ne kadar katlanacağımızı merak ediyor.
***
Yurt sevgisi başka sevgilere benzemez.
Yükselen dövizle zorlaşan hayat, politikacılara duyulan öfke, resmi ya da gayri resmi kurumlara inançsızlık…
Ama elden giden bir vatan.
Bizden istediği sadece sevmek ve dört elle sarılmaktır O’na…
