Belki de hayat anıları biriktirmekten ibarettir.
Gün gelir anılardan başka uğraşacak bir şey kalmaz, ki o anılar bir mum ışığının dibine düşürdüğü titrek gölgeler gibidir; ışık azaldıkça ve o an gelince tekmil her şey hiçbir şey olur: Bir varmış, bir yokmuş…
…
Hayata böyle bakınca hiçbir şeyin değeri yokmuş gibi değerlendirilebilir.
Nasıl olsa her şey birden bire yok olacağına göre, hayat ne ki?
Bundan mıdır nedir bilinmez “anı yaşa” diye popüler bir söylem sıkça terennüm edilmekte.
Anı yaşa’dan kasıt nedir?
Her an istediğini yapmak mı?
Her an mutlu olmak; kedere maraza, kavgaya gürültüye karışmamak mı?
Eğer böyleyse etten ve kemikten ama esasında bir duygular yumağından ibaret olan insanın dış dünyadan yalıtılmış bir şekilde yaşaması ve bütün olumsuzluklara karşı duyarsız olması mümkün mü?
…
İnsan duygulardan ve düşünebilme özelliğinden yoksun bir yaratık olsaydı, diğer canlılar gibi hayatını içgüdüleri ile yaşayan topluluklar olacaktı.
Belki, üstünde yaşadığımız gezegen için bu durum daha hayırlı olurdu.
Kuşlar, aslanlar, kaplumbağalar ve balıklar gibi içgüdüleri ile yaşayan insan toplulukları ne kederi sevinci, ne ağlamayı sızlamayı, ne acı çekmeyi yas tutmayı bilecek ve ne de aklı evrimleşip belirli bir zekaya sahip olacak; top, tank, tüfek icat etmeyecekler, memleketler kurup memleketler işgal edemeyecekler, imparatorluklar kurup fetihler ve kıyımlar yapamayacaklardı…
Ne Büyük İskender olacaktı o zaman ne Napolyon ne Sezar ne de Cengiz Han.
Ne kanunlar olacaktı ne idareciler ve yöneticiler ne de hapishaneler ve işkenceler; ne de dört “kutsal” kitap.
…
Bir deniz kenarında kefaller oynaşıp deniz yosunları dalgalandıkça,
Hani insan hayıflanmakla keyiflenmek arasında kalır ya!
Denizde balık olsam der.
Kendinden geçer gibi balık olmak ister; insanlığından uzaklaşmak…
İşte,
O olmayan anlarla geçer hayat…
