Okul eğitiminin yaşayan en eski cezalarından bir tanesi öğrencileri ‘müdüre yollamak’tır. Öğrenciler istenilmeyen davranışlar yaptıklarında, müdüre gönderilmeleri aslında ceza verilmesi için müdürün en üst rütbe olduğunu göstermektedir; müdür eşittir ceza.
Klasik eğitim anlayışının müdür statüsüne verdiği rollerden bir tanesidir. Klasik eğitim anlayışı ‘davranışçılık’ akımına dayanmaktadır. Davranışçılıkta bireye yaptığı bir davranışın arkasından nasıl uyarıcı verilirse ve uyarıcı-tepki sıklıkla tekrar edilirse, bireyin davranışı şekillendirilmiş olur, anlayışı hakimdir.
Klasik eğitim yüzyıllardır bu anlayışı sürdürmektedir. Fakat toplumsal anomaliler bunun yanlışlığını örneklendirmektedir. Yaşadığımız yüzyılda insanların sadece ödül almak için harekete geçmeleri ve amaçlardan uzaklaşmaları, itaatkar, bencil, nefreti sevgiden daha çok sergilemeleri ve daha birçok istenilmeyen davranışlar segilemesi, klasik eğitimin sonuçlarıdır. Günümüzde istenilmeyen davranışlar sergileyen bireyler, hem evde hem de okulda bir önceki nesil tarafından eğitilmişlerdir. Önceki nesil de cezanın doğruluğuna inandırılmış ve cezayı yaşam felsefesi olarak içselleştirmiş bireyleri de kapsamaktır.
Ancak günümüz dünyası çok değişmiştir. Bireylerin özgür düşünceli, bencillikten uzaklaşmış, empati kurabilen, yaratıcı, itaatkar değil girişken bireylerin yetiştirilmesini gerektirmektedir. Ne yazık ki okullar bu tür özgür bireyler yetiştirmek için kurgulanmış kurumlar değildir. Öğrenciler hala daha ‘müdüre göndermemi ister misin?’ korkusuyla eğitilmeye çalışılmaktadır.
Müdüre gönderme sendromu, öğretmenlerin cezayı içselleştirdiklerinin göstergesidir. Öğretmenlerin kendi sınıf yönetiminin iç hukukunu tükettikleri zaman başvurdukları bir yöntemdir. Bu durum öğretmenlerin sınıf yöentimini kaybettikleri anlamına gelmektedir. Sınıf yönetimi konusunda çaresizliklerinin göstergesidir. Sınıf yönetimi pek çok değişkenin birarada kullanılmasını gerektirmektedir; program geliştirme, öğrenme-öğretme psikolojisi, ölçme-değerlendirme, eğitim yönetimi, rehberlik gibi alanların birleşiminin sınıfa yansımasıdır. Tüm bu alanlardaki planlama yetersizliğinin göstergesidir ‘müdüre göndermek’.
Müdürler de bu rolü aslında korumaktadırlar yoksa bu rol yaşamaz. Müdür ‘ben ceza verici, öğrencilerin gözünde öcü konumundan çıkmak istiyorum’ dese, müdürlerin okullardaki ‘ceza verici’ rolü okullardan silinir gider. Eğer öğretmenlerin göndermelerine olumlu yanıt verip, öğrencilere ceza verirse, bu rol devam eder.
Müdür yanına gelen öğrenciye ceza verir. Ne yazık ki özel okullarda da devlet okullarında da bu durum mevcut. Bize gelen şikayetler bunu doğrulamaktadır. Ancak cezanın çocuk üzerinde hiçbir olumlu etkisi olmadığı açıktır ve günümüzde herkes tarafından bilinmektedir. KKTC eğitimi klasik anlayışa teslim olduğu için müdüre gönderme sıklıkla okullarda vuku bulmakta.
Halbuki ceza sadece istenilmeyen davranışın bir süreliğine yapılmasını söndürmektedir. Cezanın etkisi ortadan kalkınca istenilmeyen davranış yine çocuk tarafından sergilenecektir. Ceza öğrencinin yaptığı istenilmeyen davarnışın büyüklüğüne göre de artırılmalıdır. Bu durumda da çocuk ceza uygulayana karşı nefret ve şiddet davranışı sergileme olasılığı artar.
Görüldüğü gibi cezanın istenilmeyen davranışı ortadan kaldıran hiçbir etkisi olmadığı gibi olumsuz davranışlar oluşturma etkisi vardır. Ceza ne ailede ne de okulda bu nedenlerle kullanılmamalıdır. Ancak buraların eğitimi hala daha klasik anlayış olan davranışçılığa teslim olduğu için ceza her yerde. Müdürlere gönderme de cezanın varlığının bir göstergesidir.
Duyar gibi oluyoruz düşünceleri; hani KKTC eğitimi 2005 yılında yapılandırmacılığa geçmişti? O sadece kağıt üzerinde kalan bir nottu. Yapılandırmacılıkta istenen insan profili özgür, yaratıcı, empati kurabilen, girişken, sosyal bireyler yetiştirmek de hayalden öteye gidemedi. Yapılandırmacılık anlayışı buralara hiç uğramadı anlayacağınız. Ceza da her türlüsü ile birlikte, klasik eğitimle okullrda devam etmektedir.
