Kolejlere girebilmek için dün yine iki bin civarında çocuk ter döktü. Hem da ne ter… Öyle böyle değil… Çocuklarla birlikte aileler de o kış gününde oturdukları yerde terlediler. Her yıl olduğu gibi bu yıl da kolej sınavlarının yapıldığı merkezleri ziyaret edip, ailelerle sohbet ettim.
Öyle anlaşılıyor ki aileler çocuklardan daha heyecanlı. “Sakın heyecanlanma annem” diyenlerin yüzüne baktığımda çocuktan daha heyecanlı olduklarını gördüm. Aileler belli etmediklerini zannetseler de çocuklar anne babanın heyecanını hissediyor.
Sanki da aileler yarışıyormuş gibi bir durum var ortada… Sankisi fazla. Gerçekten de aileler yarışıyor. Bir kısım aile gerçekten çocuklarının daha iyi bir eğitim alması gailesi içinde çocuklarının kolejlere gitmesini isterken, bir kısmı da biraz övünç biraz da statü için çocuklarının kolejde okumasını istiyor. Her iki durumda da ezilen çocuklar oluyor. Onların omuzlarına öyle bir yük yüklüyoruz ki anlatılması zor.
Sohbet ettiğim bir anne kızının iki gündür evde ağladığını söylüyor. Niye? diyorum. Çocuk “ya geçmezsaymış” kaygısı yaşıyormuş. Sorun da bu ya işte. Önce ailelerin sonra da çocukların anlaması gereken, koleje girememenin dünyanın sonu olmadığıdır. Farklı seçeneklerin de olduğunu kabul etmek gerekiyor.
Bu tür yarışmacı ve kendi içinde adaletsiz sınavlarda ne yazık ki birçok çocuğun hakkı yeniliyor. Sanki da bu ülkede eğitimde fırsat eşitliği varmış gibi, sınava giren iki bin civarında çocuğu aynı eğitim olanağından yararlanırmış gibi, adaletsiz bir sınav gerçekleştiriyoruz.
Haftada on saat İngilizce dersi alan bir özel okul öğrencisi de bu sınava giriyor, Karpaz bölgesinde sürekli öğretmen sıkıntısı yaşayan çocuklar da bu sınava giriyor. Bunun neresinde adalet var.
“Bu sınav çok güzeldir” diyen kaç anne baba var acaba çok merak ediyorum. Elbette bu sınav sistemi değiştirilerek, dönüştürülerek ve kolejler çoğaltılarak, yeni bir anlayışla kolejlere öğrenci alınmalıdır. Bu yapı sürdürülebilir değildir. Çocuklara bu eziyet kabul edilebilir değildir. Daha çok çocuğun kolej programından yararlanılması için çaba göstermek gerekiyor.
Bizler nasıl anne babalarız ki çocuklarımızın psikolojilerinin bozulmasına fırsat veriyoruz. Bu sınavdan dolayı “çocuğum bu sınavdan hiç etkilenmedi” diyen kaç anne baba buluruz çok merak ederim. Kim ne isterse desin, çocukların psikolojileri bu sınavdan dolayı bozuluyor. Bu sınav dolayısı ile psikoloğa giden çok sayıda çocuk biliyorum.
Bu ülkeyi yönetenlerin çocuklarımıza uygun gördükleri ortam ne yazık ki bu… Bütün dünya bu çoktan seçmeli, çocukları doğru dürüst ölçmeyen bu sınav sistemini terk ederken bizim buna sahip çıkmamızı anlamak gerçekten çok güç…
Nüfusu 1 milyar 400 milyona dayanan Çin bile artık merkezi sınavları kaldırmak için uğraşırken biz de hala iki bin kişiye çoktan seçmeli sınav yapmaya devam ediyoruz. Çocukların ne yaratıcılığı ne de düşünme becerisinin önemi yok bu sınavda… Bu sınav, en doğru cevabı en hızlı kim bulur yarışmasına benziyor.
Daha çağdaş, daha çocuk yanlısı, daha eşitlikçi bir sınav yöntemini bulmak zorundayız. Bunu çocuklarımız için yapmalıyız.
Daha sağlıklı nesiller için.
Yeni bir kolej giriş sistemi.
Umutla bekliyoruz.
