Mustafa Akıncı ile Nikos Anastasiadis’in dün kahve içtikleri Büyük Han’ın paralelindeki sokakta öldürmüşlerdi Fazıl Önder’i.
57 yıl geçti üzerinden.
Her ikisi de dahil, her ikisini de alkışlayanlar hayal meyal bir çocukluk kabusu olarak hatırlarlar belki de o vahşeti.
Liderlerle selfie çektiren genç kızın babası-annesi bile henüz doğmamıştı.
Ve dün Büyük Han’da veya Uzun Yol’da liderleri görüp de umuda yelken açanların büyük çoğunluğu eminim bilmiyordur o karanlık günleri.
Yeni bir kuşak var artık.
Ne Anastasiadis’in EOKA ile ne Akıncı’nın TMT ile somut bağları yok.
Büyük Han’da veya Uzun Yol’da dolananların tümüne yakınının da öyle.
Yarım asrı çoktan aşan bir tarihin dışında Kıbrıslılar.
Fakat tarihin kabusları bırakmıyor peşimizi.
İlk defa 1 Mayıs’ı Türkler ve Rumlar yığınsan bir katılımla kutladıktan 23 gün sonra katledilmeler başlıyor.
57 yıl önce Türk ve Rum işçilerin aslında sömürülmekten kaynaklanan hayat kardeşliği olduğunu söyleyenler ortadan kaldırılıyor.
Ve 57 yıl sonra iki lider Büyük Han’da kahve Feneromeni meydanında zivaniya içiyorlar birlikte.
Bu bile heyecanlanmamıza, umut yüklenmemize yetip artıyor.
Bir alt sokakta Fazıl Önder’in alçakça öldürüldüğünü unutarak.
***
Cenazesinin kaldırılmasına bile izin vermemişlerdi.
Birkaç cesur yürek, gece yarısının karanlığında Kaymaklı Mezarlığı’na urbaları ile birlikte defnetmek zorunda kalmışlardı.
Mezar taşına “Fazıl Önder, hunharca katledildi” bile yazamamışlardı.
Sonradan unutulacak bir işaret koymuşlardı da yıllarca sürecekti Fazıl Önder’in mezarının hangisi olduğu tartışmaları.
Ve eğer şimdilerdeki cesur yürekler olmasaydı unutulup gidilecekti Fazıl Önder.
Tıpkı yaşıyor olmasına rağmen ondan iki gün önce kurşunlanan ve eşiyle birlikte ağır yaralanıp İngiltere’ye kaçmak zorunda kalan Ahmet Sadi amcanın unutulduğu gibi.
Bu topraklarda kan ve kahırla ödendi barışı ve iş birliğini istemenin bedeli.
Şimdilerde mutlulukla içilen kahvelere-zivaniyaların misliyle fazlası kanlar aktı bu şeherin sokaklarında.
***
Hani derler ya Kıbrıslı Türkler ile Kıbrıslı Rumlar birbirlerine karşı yaptıkları kötülükler için karşılıklı özür dilesinler.
Empati yapsınlar, liderler birlikte toplu mezarları ziyaret etsinler.
Önce kendi kendimizden özür dilesek.
Fazıl Önder’in mezarına gidip sil baştan uğurlasak onu.
Sonra o mezarı gazeteciliğin ve barışın anıtına dönüştürsek.
Önce kendi tarihimizi yeniden doğru bir şekilde yazsak.
Ve kurtulsak geçmişteki suçlarımızdan.
Öyle ya kendiyle yüzleşmeyen karşı tarafla nasıl barışacak ki.
