İşte Feral Uyumsal'ın yazısı:
Kapıların açılmasında memlekette değildim. 2003 yılının yaz aylarında tatil için geldiğimde babamla birlikte geçmiştik sınırın ötesine. Tanrım ne kadar şaşırmıştım:ağaçlar aynı, toprak aynı, koku aynı, tatlı bir meltemle ağaçların yapraklarının hışırdaması aynıydı hatta yolda karşılaştığım insanların tipi, ten rengi bile aynıydı. Peki biz neden ayrıydı? Yollar, kaldırımlar, sokaklar, mağazalar farklıydı evet. Biraz Avrupa gibiydi sanki. Bizde olmayan markalar vardı mesela, kimisini televizyondan bilirdim kimisini de ilk kez orda görmüştüm.
Babam hemen kimlik ve pasaport edinmem gerektiğini çünkü bu kapıların ne kadar açık kalacağını bilemediğini söylemişti ama bir türlü uydurup da o yaz halledememiştik. Daha sonraki yıllarda almıştım Kıbrıs Cumhuriyeti kimlik kartını ve pasaportunu.
Babam, çocukluğunda Lefke'deki kapı komşusu Andrikko'yu aramaya koyulmuştu. "Her akşam beraber yemek yerdik" diye anlatmıştı. O yaşıma kadar ağzından Kıbrıs sorunu veya Rumlar hakkında tek kelime duymadığım babamın aslında barışı ne kadar çok istediğini anlıyordum o zamanlar. "Gazeteye ilan versem bulur muyum Andrikko'yu" diye düşünüyordu. Bu konuda ne kadar duygusal olduğunu anlıyordum. O bir Rum'u değil, arkadaşını arıyordu. Bulamadı …
Yeniden yakınlaşmak, güvenle seyahat edebilmek, geride kalan 30 yılda her iki tarafta neler olup bittiğini anlamak iyi gelecekti iki topluma, yakınlaşacaktı… Ama sanırım olmadı.
Önce her iki bölgedeki milliyetçiler "diğer tarafa" geçmeyi reddettiler. Ama bizim milliyetçiler koşa koşa gidip ilk kimlik ve pasaport alanlardan oldular. Hatta yıllar sonra Hüseyin Özgürgün Kıbrıs Cumhuriyeti pasaportum yok diyecekti de gazeteler o pasaportu yayınlayacaktı. Halen Kıbrıs'ın kuzeyine geçmeyi reddeden Rumlar vardır.
Sonra çocuklarımız o pasaportlarla dış dünyaya açıldılar, üniversitelere gittiler ama geri gelecek ülke bulamadılar. O pasaport onlara başka bir memleket verdi.
Kıbrıslı Rumlar kuzeyde çoğunluğu TC kökenli yatırımlarla yapılan kumarhaneleri doldurdular. O çok özledikleri Girne artık onlar için başka bir anlam ifade etmeye başladı.
Geçiş noktalarına milliyetçi unsurlar kondu. Mesela Metehan (Kermiya veya Aydemet) kapısından geçenler bizim Türk olduğumuz için ne kadar gurur duyduğumuzu okudular. Bizler Ledra Palas'tan geçerken, bayrak direğinde vurulan Solomo'nın düğün fotoğrafını gördük. Lokmacı'dan geçer geçmez şehitler için bir anıtla karşılaşırız. İki kapıda da dalgalanan Türk ve Yunan bayraklarına da değinmeme gerek yok.
Sonra bir de kapılardaki geçiş işkenceleri, doldurulan kağıtçıklar, Rumların kayıt tutmak için bizleri sıraya dizmesi falan gibi durumlar. Bir zaman da kuş gribine yakalanmayalım diye ilaçlı bir halıya da basmak zorunda bırakmışlardı bizleri. Çünkü bizler kuşlar kadar özgür değildik, o kapılarda durmak zorundaydık onlar üzerimizde kanat çırparken.
Şimdilerde ise kanıksanmış bir durum. Çoğunlukla onlar kumarhaneye ve ekmek kadayıfı almaya devam, bizler alışverişe ve Larnaka Havalimanı’ndan dünyaya açılmaya.
Cumhurbaşkanımız Mustafa Akıncı’nın ajandasında Aplıç ve Derinya kapılarının açılmasının olduğunu biliyoruz. Nisan 2003’teki barış havası değil de daha az heyecanlı bir meltem esiyor artık adanın iki tarafında da. Buna da şükür, bu hava da yoktu, Mustafa Akıncı’nın seçilmesi ile hem Rum tarafında hem de Türk tarafında az da olsa bir barış rüzgarı esmekte. Bu iki kapının açılmasının bu rüzgarı kuvvetlendirmesini dilerim.
Her zaman inandım ki barışı istemek, bu adayı paylaştığımız insanlara karşı empati ile yaklaşabilmek o makama oturunca olacak işler değil, hayat tarzınız ve dünya görüşünüz olmalı. Halkların kardeşliğini ve barışı daha çok dillendirmeliyiz.
Müzakere sürecinin her iki toplum adına da hayırlı olmasını dilerim.
