Rüzgarda ozan türküleri söyleyen Fikret Demirağ’ın, “şiirin uzun yürüyüşü”nü “Hüzün Ana”sının belleğine kazıyarak aramızdan ayrılışının 9. yılı. “Sırı dökülmüş kök ayna”sında yüzleştirdikleriyle baş başa bıraktı bizi.
Adıyla, adımızla ve adamızla yaralı türkülerini savurdu rüzgara. Bize aşkımızın şarkılarını ezberletti. Akdenizli şiirlerin en güzellerini güneşli anne toprağına adadı. “barışın külleri için ağıtlar / yurdumun halleri için şarkılar” yazdı.
“SEVGİDEN BAŞKA NEYLE ONARILABİLİR BİR İNSANIN HASARA UĞRAYAN YÜREĞİ “
dedi hasarlanmış anlarımızda. Gidilecek tek yerimizin neresi olduğunu yazdı acılardan yorgun çıkıp, sevgi ile onardığı satırlarında.
Kaya çatlaklarından, akşam gölgelerinden, ıssız kalan tepelerin acıya bakan yüzünden, tragedyaya benzeyen anne yüzlerden haberler getirdi bize. “Yüreğinin sardunyalarını sula” diyen bir sesti o, Kybele kadar doğurgan şiiriyle.
Zeytinden, mersinden ve hüzünden taç taktırarak yürüdüğümüz yollarda “ötme keklik ölürüm” diyen şiirler ezberletti hepimize. Okuduğum en güzel şiirlerinden biriydi bu, her bir sözünü beynime kazıdığım, dilime doladığım, Kıbrıs’ın hafızasına yazılmış en özel şiirlerden bir tanesidir:
ÖTME KEKLİK ÖLÜRÜM
Anam bile bilmez kaç ışık söndü içimde
Gitme keklik ölürüm
Dağ söneceğine, gül söneceğine ben öleyim
Nasıl olsa kendimi yaşamıyorum!
Ötme keklik, kanım akar ötersen
Beni ötüşünün ortasına atarsan
Yüreğimin önüne barikatlar kurarsan
Bir gün bağlamanın öbür gün ağlamanın
İkiz kardeşini ararsan
Benim, keklik! Ötme keklik, ölürüm
Şimdi kırlar, kentler birbirine karıştıysa
Benim yolum,kırlara,kentleredir
Tutma keklik, ölürüm
Anam bile bilmez kaç ışık söndü içimde
Ben yüzde yüz birşeylere yenildim
Anlayana kadar bunca yaprağım döküldü
İçimdeki papatyanın yüzü geceye döndü
Ötme keklik, ölürüm. Beni artık susmuş tuşlar açıklasın Ötsün kuşlar açıklasın, Ötme keklik, ölürüm. Uzakta sabah rengi bir tuhaf ışık yandı,
Tutma, keklik,ölürüm
Anam bile bilmez kaç ışık söndü içimde …
O, Kıbrıs’ın yetiştirdiği en önemli şairlerin başında gelmektedir. Şiir ona, o aşka, aşk şiire o kadar çok yakışır ki, bu dizeleri okuyan insan aşkla göz göze geldiğini hisseder. Sözcükler bir şelale olup çıkar insanın karşısına ve söylenilmeyecek şeylerin oralarda gizli olduğunu düşündürür:
“SENİNLE GÖZ GÖZE GELDİĞİMİZDE
AŞK DA HATIRLAR AŞK OLDUĞUNU
VE KENDİ KENDİSİYLE GÖZ GÖZE GELİR!”
Demirağ’ın şiirlerinde derin acılara da rastlamak mümkündür. Ölüm şarkılarını yazarken “ruhum bakım evini arıyor” der, ruhların da bakıma ihtiyacı vardır sözünü anımsatarak. O derin acılar ki “anne, vaktiydi iyi ki ödün” dedirten şiirler yazdırmıştır şaire.
O, her sabah “acıya ve aşka acemi başlayan”, ölüme “dur geri” diyen şiiriyle bu adanın ölümü durdurabilen en önemli şairlerindendi. Bir su sesiydi, en büyük aşklardan, acılardan ve suskunluklardan damıttığı yüreği ile:
“Ben geçiyorum diye su sustu!
Duyuyor musun ayçiçeklerinin fısıltısını?
Ağaçların çıtırtısını, kol saatimin tıkırtısını?
Duyuyor musun, ben geçiyorum diye su sustu!”
Bu adada onun şiirinin sesini duymayan yoktur. Şiire bulaşıp, ezberlemeyen de. Satırları, dizeleri ile yolu kesişmeyen bir şiir severin olması mümkün değildir. Belki de bu acılı ana toprağına, Hüzün anasına yazdığı şiirleri ile hepimizin şiirlerini yazdığı içindir biraz da. Aşkın büyüsünü, acısını, suskunluğunu, kırıklığını saklayan derinliğinde şiir gibi şiirin de nasıl yazıldığını buluruz onda. “Adamın Sahilinde” yürüyerek ‘SU’yun da, ‘SUS’un da sesini duyurmuştur bize.
Zaman zaman aşkın insana yaşattığı kırıklığı, yanılsamayı anlatan acı şiirleriyle çıkar karşımıza büyük ozan:
“Senin bana sevdan kuyruklu bir yalandan başka birşey değil
Ben, içinde kuşlar ağlaşan bir alacakaranlığım,
İçinde kuşlar kaynaşan bir alacakaranlığım”
Bazen de Akdenizli Eros olur, erotizmin o iç gıdıklayan satırlarıyla çıkar karşımıza…
Şiirleri bu adanın bölünmüşlüğüne, parçalanmasına, yarımlığına, barışa hasret kalan insanların acılarının tarihine tanıklık eder. Acılı yurdunda komşuyu komşudan ayıran bir cinnet yazın ardından hissedilenler yatır:
“Tellerin o yanındaki sen misin ben miyim şimdi,
Ben miyim sen misin bu yanındaki” ya da
“Haberin var mı çoktan taşlaştı barış tarlaları!”
Satırlarında bulduğumuz gibi o, “aşk, barış ve şiir istiyordu”…
Fikret Demirağ ülke sınırlarını aşan şiiri ile “Acılı Anne Toprağımızın”, “Hüzün Anamızın”, “Aşkın ve Barışın” şairidir.
—————————————————————————————————————–
NEREYE GİTSEN YURDUNDAN ADIN ÇAĞRILIR
bir yolunu bulsan çekip gitmek istersin belki
kurtulmak bir süre ilkelliğimizden
ama burnunda tüteceğiz,biliyorum, bir süre sonra
biz ahmaklar, açgözlüler, ne oldum deliler
ne görüyor her sabah bir tınlamayla
gözlerini açan yüreğin
belki ağaçsız bir kent , şarkısız bir kalabalık
ama bir de çıplak ayakla üstüne basman için
seni çağıran toprak
gidemezsin ya bir gün gidersen
ortayaşlı bir tekne gibi sulara açılır gövden
yüreğin buralara demirli kalır
nereye gitsen bir Diyarizo akacak yüreğinde
ve suları acı parçaları taşıyacak yurduna , senden
ama bir ful kokusu gelmeyecek sanma seninle
gelecek
yüreğinde toprağının kokusu kalacak ve ellerinde
ne kadar solsa da bir adın olacak
seni sana sık sık hatırlatacak
nereye gitsen bir acı da gelir seninle
ve dünyanın hangi ışıkları altında dursan
karanlıkta bir yerlerden sık sık adın çağrılır
bir yarayı bırakıp gidersen, tarihin çöplüğüne atılmalıdır
bütün şiirlerimiz ve taşıdığımız yürek
buralardan gitsen de bir gün dönersin
içinde boynu vurulmuş lirik bir şiir
yüreğindeki tepeleri yangın götürmüş
giderken gönlünden açılan düş teknesinin
dönerken sularda enkazı çırpınır
dönsen bir gün , birbirimiz için yaşlanmış oluruz artık
ne görüyor her sabah gözlerini açan yüreğin
odur şarkın onu söyle
Lefkoşa, 1986-1988
Fikret Demirağ
