Aylardır,Kıbrıslı Türklerin geleceği açısından “ BÜYÜK KIRILMA” ya doğru yaklaştığımızı ve bu kırılmanın sonunda “ya Türkiye’nin ön bahçesi, ya da arka bahçesi ” olacağımızı yazıp-anlatıyorum.Kırılmanın yönü kabaca ve büyük ihtimalle 9 Ocak’ta Cenevre’de belli olacak.
Aslında çok önemli olan ve Cumhurbaşkanı Akıncı’nın ve ekibininbuyuk gayretleri ile ortaya çıkan bu tarihi konferansla ilgili çok mutlu ve heyacanlı olmamız gerekirken; genelde toplum,işdünyası,siyaset,hatta müzakereyi yürütenler de dahil yeterince heyecanlı değiliz. Aksine herkeste stres ve endişe var.Çünkü,kimse bu konferansın sonucunu kestiremiyor.Çünkü,Büyük Kırılma “ federal çözüm ve AB üyeliği ile Türkiye’ye ilhak veya benzeri yeni senaryolar arasındadır.”
Halbuki, esas federasyonu dizayn eden 4 başlıkta çok önemli yakınsamalar var,resim büyük ölçüde tamamlandı.Normal şartlarda,” toprak ve güvenlik-garantiler” konusu tali konular olması gerekirdi ama ne yazık gelinen aşamada esas belirleyici haline geldiler.Yakınen bu işi bilen biri olarak,Türk tarafı olarak, bizim bu 4 başlıkta elde ettiklerimiz Annan Planının çok çok ötesinde kazanımlardır.
PekiCENEVRE’deKıbrıs Konferansının sonucundan neden tedirgin ve endişeliyiz?
Çünkü,gelinen aşamada Kıbrıs Türk tarafı olarak bizim yapabileceklerimiz artık sınırlıdır.Bu aşamadan etkimiz ancak gerçekten çözüm niyeti olan ve bu son fırsatın kaçırılmaması gerektiğine inanan Anastasiadis ve heyetinin cesaretiyle birlikte hareket etmemiz halinde olabilir.
Yani,sadece adada yaşayacak olan Kıbrıslı Türklerin ve Kıbrıslı Rumların çıkarlarını-geleceğini düşünürsek olabilir.Kısaca,aşağıda “ 1 ” diye tanımladığım senaryo…
Ne yazık,tarihi Kıbrıs Konferansı,AB-Türkiye ilişkilerinin çok kötü olduğu bir döneme ve konjonktüre denk geldi.Bu açıdan ilişkileri yeniden rayına koyacak önemli bir kaldıraç ve dinamik olarak görülebilir ama bunun olması için Cumhurbaşkanı Erdoğan ve Türkiye’nin toprak ve güvenlik-garantiler konusunda neyi verip(ne kadar esneyip)-karşılığında neyi alacağına bağlıdır.
Çünkü,Türkiye’nin AB motivasyonu kayboldu.Aylardır bu konuda yazıp-konuşuyorum,önceki makalelerime bakanlar bu tespiti görür. Ne yazık,Türkiye’nin motivasyonunun kaybolmasında AB’nin çok büyük yanlışları ve eksikleri var.
Eskiden,Kıbrıs sorununun çözülmesi halinde 8 chaptervs hemen açılıp süreç yeniden başlayacaktı ama şimdilerde OHAL ve vize vs konulardan dolayı süreç donduruldu ve Türkiye önünü göremiyor.
AB’nin Kıbrıs Konferansına kadar acilen ve mutlaka Türkiye’ye yönelik bazı havuç ve motivasyon paketlerini ortaya koyması lazım aksi takdirde Türkiye toprak ve güvenlik-garantiler konusunda esnemeyebilir.Esnese bile, daha sonra referandumda Türk tarafına etki yaparak HAYIR çıkmasına sebep olabilir.
Dolayısıyla,AB’nin Türkiye’ye çözüm olması halinde , başta “ ENERJİ,Yargı ve Temel Haklar, Adalet,Özgürlük ve Güvenlik başlıklarını-VİZE ve Gümrük Birliğinin revizesi gibi ” konularda açılım yapması lazım.Geldiğimiz aşamada,Türkiye tarafındanCenevre’de Kıbrıs Konferansında olumlu sonuçlar alınması için olasılıklar şunlardır;
- Eğer,toprakta Güzelyurt Türk tarafında kalırsa(hatta federal olması halinde) ve eş zamanlı Guvenlik-Garantiler konusunda Kuzey’de Türkiye’ye bir üs verilirse ; Erdoğan, AB’den yukarda saydığım konularda her hangi bir açılım olmadan dahi olumlu tavir sergiler ve konferanstan olumlu sonuç çıkar.
- Eğer,Türkiye’ye yukarıda saydığımız motivasyon paketleri net bir şekilde taahhüt edilirse; o vakit Erdoğan,güvenlik-garantilerde yine varlığının devam edeceği bir model olması şartıyla toprakta esneyebilir.Aksi mümkün değildir.
Bir başka olasılıkta,Erdoğan, bu 2 olasılık dışındaki şartlarda da Cenevre’de açılım sağlayabilir ve referanduma kadar olan dönemde AB-Türkiye ilişkilerini gözler,olumsuz olursa veya beklediğini alamazsa daha sonra referandumda süreci bloke eder ve Türk tarafından HAYIR çıkmasını sağlar.O zaman diğer senaryolar devreye girer..
İşte bu kadar hayatı ve kritik bir döneme giriyoruz…
