AKEL’in organize ettiği, pek çok Kıbrıslı Elen ve Kıbrıslı Türk siyasal parti, sendika ve sivil toplum örgütünün destek verdiği Maraş’ın BM kararlarına uygun ve federal çözüme hizmet edecek şekilde açılmasını hedefleyen Derinya Mitingi gerçekleşti. Mitinge, Ledra Palace barikatından kalkan otobüslerden birisiyle gittim. Bu pandemiden sonra Güney’e ilk geçişimdi.
Adamızın Güney’i, yaşadığımız Kuzey’ine göre, daha varsıl ve daha temiz, daha planlı ve daha batılı olmasından hiç bir şey kaybetmemiş.
Öte yandan Derinya, Maraş’a tepeden bakan büyükçe bir yerleşke. Binaların çoğu tek ya da iki katlıydı. Yeni inşa edilenler arasında yarım yüzyılı aşkın o tek katlı eski evlerine ve o evlerin ön bahçesindeki çiçeklerle ağaçlarına hayran kaldım.
Mitinge gelince. Şimdiye kadar Kıbrıslı Elen ve Türk barışseverlerin destek verdikleri en kalabalık mitinglerden biri oldu. Organizasyonu AKEL yapmış ve Güney’de gerçekleşmesine rağmen Kıbrıslı Türklerden de katılanlar oldu. Bu nedenle bir miktar heyecan vardı.
Katılanlar ; “barış güvercinin tek kanatlı uçamayacağını göstermek için mitinglerimizi de birlikte gerçekleştirmek zorundayız” der gibiydiler. Ya da bana öyle geldi.
AKEL’in gençleri, her zaman olduğu gibi miting boyunca davul ve trampetlerini hiç susturmadılar. Altında Elen ve Türk sivil toplum örgütleriyle sendikaların imzasının bulunduğu pankartlardaki ortak sloganlar federal çözüm ve barıştan yanaydı. Beyaz zemin üzerinde iki yeşil zeytin dalının kucak açtığı sarı Kıbrıs haritalı Kıbrıs Cumhuriyeti bayrakları ise mitinge damgasını vurdu. Derinya’nın cadde ve sokaklarında bir baştan bir başa iki buçuk kilometre yürüdük. Ben “iki toplumlu koro” kortejindeydim. Yürüyüş boyunca söylenen, “Güzel Günler Hangi Dağın Ardındadır”, “Yurdunu Sevmeliymiş İnsan” ve “Çav Bella” şarkılarının Türkçesine eşlik ettim. Rumcalarda çakılıp kaldım. Neyse ki koroya dahil Kıbrıslı Elen ve Türkler bunu kendi aralarında çoktan çözmüşler. Zaten miting boyunca heyecan katsayısı en çok olan da beyazlar giymiş iki toplumlu koronun korteji ve tabii ki şarkılarıydı.
Bunlar tespit edebildiğim mitinge ait bardağın dolu tarafıydı.
Ancak Derinya Mitingi, Annan Planı döneminde Kuzeyde gerçekleştirilen mitinglerimizin yanına yanaşamadı. Mitingden çıkarsamam: “Beklenen kalabalık bu değildi ya da bu kalabalık barış için bir ilk adım olur ama çoğalarak arkası gelmezse Kıbrıslılar olarak barışa gücümüzün yetmeyeceği” yönündeydi.
“Erdoğan’ı Tatar aracılığıyla iki devletli çözüm, yani adanın Taksimi politikasıyla suçlamak”, “Emperyalist çözümlere hayır” pankartları taşınsa da, Kıbrıslılar da Kıbrıs’ta çözümün epeyce uzağındalar. Bugünlerde, bir kuzeyde çözüm ve barış taraftarlarının kuzeydeki hal-i perişanımıza bakıp bir de Derinya Mitingi’ne katılınca, 17 yıl önce Annan Planı ile kaybedenin tüm Kıbrıslılar olduğu daha bir netleşiyor düşüncemde.
Konuşmaların yapıldığı alana varınca bir süre heyecan korundu. Konuşmaların uzaması ve güneşin de birazcık yakmaya başlamasıyla meydandaki heyecan da, coşku da, insan da azaldı.
Son konuşmacı AKEL’in yeni Genel Sekreteri Stefanos Stefanu idi. Nazım Hikmet’in şiirinden esinlenerek: “Yarısı buradaysa kalbimin doktor diğer yarısı Maraş’tadır” diye başladı konuşmasına. Adamız Taksim’e giderken, Kıbrıslıların umarsızlığının ve rahatlığının trajikliğinden, iki devletli çözümde ısrar eden Erdoğan-Tatar sayesinde Kıbrıs sorununun bugün en kötü aşamasında olduğundan dem vurdu. Anastasiades’i de sorumsuz davranmakla eleştirdi.
Stefanu, Kıbrıslırumların ve Kıbrılıtürklerin birlikte yönetecekleri, bölünmüş değil bütün bir Kıbrıs’ın ancak barış içerisinde, özgür ve ortak bir vatanı mümkün kılacağını söylerken, tüm çözüm ve barış yanlısı Kıbrıslıları bunu inat ve ısrarla UMUT etmeyi sürdürmeye davet etti. Galiba bu miting de bir UMUT oldu işte. Yani en çok da 60 yaş üzeri Kıbrıslıların, çözüm, barış yolunda ve ortak vatan uğrunda sürdürmeye devam ettikleri aşı-yoldaşı, direnci-inadı oldu…
