Kıb-Tek ile ilgili yaptığımız yayınlar bir acı gerçeği daha gözler önüne serdi.
Bu ülkede düşük bütçeli küçük şirketlerin bile kendi iç denetim sistemi varken ve nihayette murakabe yöntemiyle kendi kendini denetleme kabiliyeti söz konusu iken, milyarlarca liranın döndüğü devlet kurumları bu konuda yöneticilerin insafına bırakılıyor.
Ve sıkça rastlıyoruz ki yöneticiler de kendi kafalarına göre icraat yapıyorlar ve büyük paralar harcıyorlar.
Hele, kurum yönetim kurulları ile meşveretleşen yöneticiler varsa birçok kesim dünyalıklarını tamamlamış demektir.
Peki bunun önüne nasıl geçilir?
Devletin mali aksiyonlarını denetleyen kurum Sayıştay’dır.
Sayıştay yapılan mali işlemleri rutin bir şekilde kontrol eder ve rapor hazırlar.
Bir de ihbar ya da davet üzerine denetimler gerçekleştirir.
Sayıştay’ın rutin denetimleri yöneticilerin akçalı konularda yoldan çıkmalarına engel olamıyor.
İhbar üzerine yapılan denetimler sonucunda hazırlanan raporların sonuçları ise malumdur.
Bugüne kadar hiçbir Sayıştay rapor sonuçlandırılmamıştır.
Meclisin tozlu raflarında beklemeye alınmıştır.
Zaten sırf bu durum bile güvenirlilik sorunu yaşayan Sayıştay’a zarar vermiştir.
Dolayısı ile devlet, Sayıştay’ı, etkin ve önleyici bir denetleme aracı olarak kullanamamaktadır.
Durum bu olunca geriye ne kalır?
Başbakanlık Denetleme Kurulu.
Veya Maliye Teftiş Kurulu.
Bu iki kurul, hükümetin kendi kendini denetlemesini sağlayabilir.
Eğer, medyada yer alan yayınlara hızla cevap verirlerse, ihbarları anında değerlendirirlerse yapılan yanlışları anında ortaya çıkarabilirler.
Fakat ihtiyaç olan bir yasadışı durumun gerçekleşmesinden sonra yapılan denetimden çok gerçekleşmemesi için kurumların denetlenmesidir.
Bu da, her iki kurula günlük, rutin misyonlar yüklemekle mümkündür.
Başbakan sonuçta hükümetin yaptığı bütün icraatların sorumluluğunu taşır.
Ve elbette kendi sorumluluk alanında denetleme yapma yükümlülüğü de vardır.
Bunu da kuşkusuz halk adına yapacaktır.
Çünkü ortada dönen paralar halkın paralarıdır.
