Bazen;
Yıldızları süpürürsün farkında olmadan,
Güneş kucağındadır, bilemezsin…
Bir çocuk gözlerine bakar, arkan dönüktür göremezsin…
Ciğerinde kuruludur orkestra, duyamazsın…
Koca bir sevdadır yaşamakta olduğun, anlamazsın…
Uçar gider, koşsan da tutamazsın…
- Shakespeare’indir yukarıdaki dizeler.
Umudu yitirdiğim anlarda ilaç niyetine dökülür dudaklarımdan.
Koca bir sevdadır yaşamak ve anlamak gerekir galiba.
Her şeye rağmen umuda sarılmak gerekir.
“Umut en son ölür” derler.
İlk baştan öldürmek istedikleri de umuttur aslında.
Ne kadar karamsar olsa da gelişmeler umutla direnmek gerekir.
Ve işte size umutlarla bezeli bir yazı.
Yazanın bilincine sağlık…
***
Ne güzeldir;
Dört gözle beklediğiniz haberin gelmesi,
Ağrının dinmesi…
Yıllar sonra bir pastanede, annenizin sizin için çocukluğunuzda pişirdiği kurabiyelere rastlamak…
Buz gibi sokaktan sıcacık eve girmek,
Tuttuğunuz takımın ezeli rakibini yenmesi…
Ne güzeldir;
Kızgın kumlardan serin sulara dalmak,
Sabahları kızarmış ekmek kokusuyla uyanmak,
Doktorun kapısından, şüphelerden arınmanın sevinciyle çıkmak…
Öğle uykusunun mahmurluğundan öpücükle kurtulmak…
Ne güzeldir;
Bir bahçenin önünden geçerken duyduğunuz yasemin kokusu…
Sabah telaşla uyanıp o günün tatil olduğunu anımsamak…
“Artık bitti” derken sizi arayıvermesi…
Yaşlı anne babanızın hâlâ çaldığınız kapının ardında ya da telefonun öbür ucunda olması…
Ne güzeldir;
Fırından yeni çıkmış ekmeğin köşesi,
Yuvada birbirine sarılmış uyuyan kedi yavruları,
Ocakta pişen yemeğin kokusunun tüm evi kaplaması…
Soğuktan moraran elinize tutuşturulan bir bardak çay,
Meteliksiz bir gününüzde, çoktandır giymediğiniz ceketin cebinden para çıkması…
Canınızı yakan ayakkabılarınızı çıkardığınız an,
Sudan bir nedenle küstüğünüz arkadaşınızla barışmak,
Mis gibi kokan nevresimlerin koynunda uykuya dalmak,
Bir sandalın kenarında oturarak ayaklarınızı denize sallamak…
Nefes almak, görmek, duymak, konuşmak, anlamak ve hissetmek,
Özlemek ve sevildiğinizi bilmek…
***
Covid’e rağmen şimdi umut zamanıdır…
