“Yazdıklarını yayınlatmak – kendini topluma mal etmek. Ne rezil bir ihtiyaçtır bu! Ama neyse ki eylem’le bağı kalmamış bir ihtiyaç – yayıncı kazanır, dizgici üretir.” (Fernando Pessoa)
…
Çok eskilerde insanlar kitaplarını yayınlamak için kapı kapı dolaşırlar ve gerekirse kendi paraları ile bu işi yapmaya çalışırlardı.
Bizde durum bu meseleyi aşmış sayılmaz. İlerleme olsa da, birçok insan (yazar) kendi parası ile kendi kitabını basabilmektedir…
…
Çoktandır, kitap dünyasında neredeyse yazardan çok yayınevleri öne çıkmış gibi gözüküyor…
…
Pessoa hayattayken birkaç şiir kitabı yayınlamıştı; eserlerinin çoğu öldükten sonra derlenip yayınlanmıştır.
Anlaşılıyor ki, bir müddet sonra kitap yayınlamak işinden vaz geçmişti yazar.
Bunu “rezil bir ihtiyaç” olarak görüyordu.
Ama yine de bir kitabında “siz bu kitabı okuduğunuzda” gibi okura yönelik seslenişlerde bulunduğuna göre, kendinden sonra olsa bile çalışmalarının kitap haline geleceğini umuyor olmalıydı…
…
Bu meseleyi enine boyuna ele alacak değiliz.
Bazan insan kafasının içinden kaçmaya çalışır, bazan da kafasının içine doğru ya da kendi içine doğru kaçar.
Kendi içine doğru kaçmaya çalışan insan ruhsal bir yolcuğa çıkmış olur.
Kaçmak istediği şey, kendisinin dışında ne varsa odur…
…
Memlekette çok şeyler döndüğü için insanın kendisi olarak kalması çok güç.
Kendin olarak kalmak Tanrı’sal bir şey…
…
Dış dünyayla bağlantısını kesip hayallerinde yaşamaya çalışan bir insan –Pessoa gibi- diğer dünyalılardan daha mutlu olabilir mi?
Hayallere çomak sokmak bir ülkeyi işgal etmekten daha beter bir şey olsa gerek.
Herkes hayal eder.
Hayal edemeyenler pek ala hayal satın alabilirler.
Hayal almak için en iyi satış noktaları kitabevleridir.
Hayaller şiirlerle satın alınabilir…
…
Sürekli güzel şeyler düşünerek her şey güzel olamaz.
Güzeli sevmek kolay, çirkini sevmek zor mu?
Çirkin sevilemez mi?
…
Kötü ne kadar def edilebilirse, çirkinler de güzeldir ve sevilebilir.
Kötü ile iyi ayırt edilebilir; güzel ile çirkini ayırt etmeye gerek yok…
