Yakın geçmiş siyasi tarihimiz, aniden hesabına yatan yüklü bir parayı nereden bulduğunun hesabını ver(e)meyen, satın aldığı çiçek ve bahçe aletlerinin faturasını devlete ödeten, “puro kaçakçılığına” adı karışan, gazetecilerin “hayalarını söküp komutana sunma” fantezilerini rakip gazete sütunlarında paylaşan, “Polly Peck’in iflasından mütevellit SFO soruşturma firariliğinden” Ercan’da rüşvet yolsuzluğuna bulanmaya, sahte adresle vatandaşlık dağıtımında yakayı ele vermekten radara yakalanmanın ve yurtdışında iç çamaşırı yıkatıp-düğüne-derneğe-cenazeye çiçek göndermenin faturalarını devlete ödetmeye varıncaya kadar yüz kızartıcı fillere adı karışan bakanlarla da anılır.
Günümüzde, seçim rüşveti olarak yandaşlara amir-müdür-müsteşar-ihale dağıtma hallerinin toplumsal karşılığı yüz kızartıcı suç olmak şöyle dursun, bütün bu siyasi rezilliklerin üzerini, anavatan edebiyatıyla “çek şükranı kap parayı” mottosu ve İslam ve de Türk milliyetçiliğini arşa çıkaran söylemlerle örtme başarı ve yeteneğine haiz olanların, toplumu getirdiği nokta o denli tamiri mümkün olmayan bir hal-i harap mecraya vardı ki…
Nitekim hükümetin başbakanı ya da bakanının, önüne konan bir A-4’lük basit birkaç duyuruyu yorumlayıp aktarma becerisine sahip olma şartı, toplum nezdinde ortadan kalkmış duruma geldi. Bu şarta haiz olmadığı için bir dönem toplum nazarında “komi-trajik yorumlara” mazhar olan bir bakan görevinden alınınca, ona oy veren seçmeni sinip kalacağına, arabasına atlayıp yollara düştü ve feryat figan anında dayandı partisinin kapısına:
“Bakanımızın makamını yedirmeyiz”!
Ne hazindir ki birkaç ay öncesinde adı Jet skandalına karışan –ki onun da taraftarları skandal dolayısıyla bakanlık makamından alınmasını arabalarına atlayıp partilerinin kapısına dayanıp protesto etmişlerdi- hitabet eksikliği olanın yerine bakan oldu.
Artık vekiller seçilince arka arkaya Maliye, Eğitim, Tarım ve İçişleri bakanı olabiliyor. Tarım Bakanı olan kısa süre sonra Maliye Bakanlığına, Maliye’deki Eğitim Bakanlığına, Eğitim’deki Tarım Bakanlığına geçiyor. Sonra bunlar da atadıkları amir-müdür-müsteşar vb. yönetici bürokrat kadrolarını görevlerindeki “liyakat” değil, kendilerine “sadakat” (son Başbakan Yardımcısı meclis kürsüsünden üstelik de canlı yayında açıkça “vefa borcu” deyiverdi) kriteri uyarınca değiş tokuş yapıyorlar.
Demem o ki; 1974’den bugüne, yalnızca seçmenler ve seçilenler olarak değil, Kıbrıs Türk toplumu olarak da felakete doğru savrulduğumuz bir dönemden geçiyor olduğumuzdur.
Böyle zamanlarda kitaplar, kötü giden yaşama karşı o en iyi insan hasletleriyle ayakta kalabilme arzusunun inatla ve inançla taze tutulmasında en etkili dostlardır.
2021’in başında Digital ortamda A.U Huxley’in “Cesur Yeni Dünya” ve E.H. Carr’ın Dostoyevski’nin yaşamına dair kitaplarının yanı sıra okuyup beynimin bir köşesine nakş ettiklerimi bir araya toplayıp fotoğraflarını çektim.
Amin Maalouf romanlarının tümünü okuduğum ender yazarlardan. Uzun bir aradan sonra çıkan bu son romanının ilk bölümüne Shakespear’in Kral John eserinden düştüğü orijinal not şöyle: “So foul a sky clears not without a storm.”… Yani;
“Bir fırtına çıkmadan açılmaz böyle berbat bir hava.”
Tam da şu anki toplumsal hal-i perişanımızı karşılıyor gibi. Artık siyasetin dibe vurduğu bu rezil rüsva gidişten silkinip kurtulmamız için, Annan Planı dönemine benzer, biraz yaşamın içinden, biraz kendiliğinden, taa dipten gelen bir dalga, şeherin sokak, cadde ve meydanlarında yankılanacak ve de yakın gelecek tarihimizin kitaplarına dökülecek güçte bir fırtına gerekiyor bize.
Düşünüyorum da üyelerinden bir kaçının ayda bir roman okuduğu hükümetlere sahip olmuş olsaydık eğer, belki bu denli felaketlere savrulmazdık.
