Bu günlerde kiminle karşılaşsam bana “sence bir şeyler olacak mı bu İsviçre’de?” diye soru sormaktadır.
Genellikle bu tip soruları tebessümle karşılamaya çalışırım. Ve cevap vermekten kaçınırım.
Bunun üstüne direk ve açık bir cevap gelmeyince umumiyetle soruyu soran kafasında duymak istediği cevabıyla devam eder sohbete.
Çözüm istemeyenler genellikle, “yok yahu bu Rumlarla bir şey olmaz,” gibisinden bir şeyler söylemeye çalışırlar ve kötümser senaryoları sıralamaya başlarlar. Diğer yandan çözümcüler ise, “bu iş ya biter ya da biz biteriz” gibisinden çözüm olmazsa çok daha kötü günlerin bizi beklediğini ima ederek çözümü adeta bir ehvenişer olarak gösterirler .
Evet İsviçre’den bir şey çıkar mı?
Çıkar tabii.
Taraflar eğer biraz realist olurlarsa çok şeyler çıkabilir gerçekten.
Öte yandan, çözüm risk alma demektir. Bundan dolayı atılacak her adım için cesaret gerekir. Liderler de bu adımları atarlarken bazı şeyleri sigortalayarak gitmek isterler. Daha genel bir destek onun için aranır hep. Destek almak demek sorumluluğu paylaşma veya onların sırtındaki yükü azaltma anlamına gelir.
Diğer taraftan ön hazırlık ve detaylı çalışma çözümün hem etkilenecek kişiler tarafından kabulünü kolaylaştırır, hem de yaşayabilirliğini güçlendirir. Bunun için örneğin yerinden edilecek herkesin nereye gideceğinin bilinmesi, mali desteğin bulunması ve en önemlisi gerçekçi öneriler üretmek elzemdir.
Çözümü kabul ettireceğiz diye yalan söylemeye veya bazı konuları saptırmaya da gerek yoktur. İnsanlar ne kadar gerçeklerle yüzleşirlerse o kadar daha sahici bir şekilde kendilerini yeni geleceğe hazırlayacaklardır. Gereksiz söz vermelerden özellikle kaçınmak lazım. Her şeyin duru ve açık bir şekilde halka anlatılması gerekir.
Çünkü bazen siyasetçiler çözüme hazırlanmayı unutarak sadece referandumun potansiyel sonuçlarına yoğunlaşmaktadırlar.
Sırf evet veya hayır dedirtmek için kara propagandadan kaçınılması lazımdır.
Veriler çok önemlidir. Maalesef yıllarca siyasetçiler ve medyadaki yaverleri farklı şehir efsaneleri yaratarak toplumun gerçeklikle bağlarını kesmişlerdir.
Şu an hayal içinde, birçok yanlış veriye inanan, beklentileri veya korkuları çok yüksek seviyelerde dolaşan bir toplumla karşı karşıyayız. Bunların giderilmesi ve gerçeğin hazmedilmesi için yoğun çalışmalar gerekir.
Gerçeklik derken, insanların mağduriyetlerinin ölçüsü yoktur ama eğer Kıbrıs Türkü Güney’de bir bırakıp Kuzey’de üç almışsa. Ve eşdeğerciden çok sosyal rehabilitasyon, iktisaden kalkınma, topraklandırma ve mücahitlik puanları üzerine kurgulanmış bir ülke varsa elimizde, bazı acıtacak adımların atılacağı bilinmelidir.
Cenevre’den bir şeyin çıkmasından çok toplumların hazır olması, sağlam zemine basması, yapılacak muhtemel bir anlaşmayı daha sağlıklı bir şekilde yaşatacaktır.
