Böyle zamanlardı havalar sıcak.
Okullar hummalı çalışmalarını çoktan bitirmiş öğrencilerde heyecan.
Cirit (Taksim) Sahasında düzen alınmış, tribünler bir yanda Venedik duvarları bir yanda, arkada o bildik cumbalı güzelim evler yükselmekte.
Çarşı pazar tekmil kapalı insanlar güzel elbiseler içinde, ellerinde bayraklar.
Davulcu da hazır zurnacı da sokaklarda bir neşe…
…
Böyle zamanlardı günlerden 19 Mayıs…
…
Köylerden kasabalardan insanlar Lefkoşa’ya akmış istikamet Cirit Sahası.
Sokaklar kalabalık, okul önleri cıvıl cıvıl öğrenci kaynamakta.
Victoria Kız Lisesi ile Lefkoşa Türk Lisesi gençleri hazır.
Beyaz şort, beyaz tişört, beyaz spor ayakkabılarla beyaz papatya tarlalarına dönerdi ortalık…
…
Böyle zamanlardı Cirit Sahası insan seline uğrardı.
Sahaya bakan evlerin balkonları dolu, Venedik surlarının sekisi boydan boya insan kalabalığı herkes yerini almış, ayaklar hisardan aşağıya sarkmakta, gözlerinde mutluluk.
Tribünlerde dönemin önde gelenleri ile ahali oturmakta doğrusu yer bulmak zor.
Efgalipto ağaçlarının gölgesine sığınanlar da çok.
Çevrede sandviççi, mahallebici, tatlıcı, fıstıkçı fındıkçı…
…
Böyleydi…
…
O zamanlar “biz bizeydi” ahali.
Herkes birbirini tanımakta köyden kasabadan gelenler dahil.
Hava sıcak ama aldıran yok, herkesin cebinde bir mendil, mendilini boynuna bağlayanlar da var.
Gençler telaşlı ama sevinçli, gün onların günüydü nihayetinde…
…
Böyle zamanlarda bütün ahali Cirit Sahasına doluşur, sokaklar tekmil boş kalırdı, evler serin rüzgarlara emanet.
Köyden gelen otobüsler durakladıkları hanlarda dinlenirler, motorlar tekrardan akşam saatlerinde çalışırdı.
Cirit sahasına gitmek için her sokaktan akın ederdi insanlar.
Sanki o insanların başka sorunu yokmuş gibi,
Sanki her şey güzelmiş gibi,
Sanki gelecek umutla doluymuş gibi…
…
Bayrak direkleri ile bayraklar haftalar öncesinden hazırlanırdı.
Neredeyse her eve bayrak çekilirdi.
Bayrak direkleri kırmızı beyaz renkli şeritlerle boyanırdı.
Davulcu zurnacı neşe katardı sokak ve caddelerde.
Küçük çocuklar ellerinde su mataraları aileleri ile birlikte doluşurlardı sahaya.
Gün gelecek onlar da büyüyecek ve o gençler gibi o sahada gösteriler yapacaklardı.
Tez büyümek isterdi çocuklar…
…
Doğrusunu söylemek lazım,
Eski 19 Mayısların tadı bir başka olurdu.
Belki de bir araya gelmek, birbirlerine yaslanmak, birbirlerinden güç almak gibi bir hissiyat içindeydi insanlar.
Okullar 19 Mayıs gösterilerine aylar öncesinden başlamış olurlardı.
Bir yarış vardı sanki okullar arası ki hangi okulun gençliği daha iyi gösterilerde bulunacak diye…
…
Bir ahaliyi bir arada tutan şeylerden biri de aynı şeyler karşısında aynı hissi paylaşmaları olsa gerek…
…
Şimdi var mı bilemiyoruz…
…
Görünen şey şu ki,
Ne Cirit Sahası kaldı ne o coşkulu hissiyatlar.
Bir hayattan bir hayata sürüklenip gidiyor insanlar…
