Ne çok yorulduk değil mi? Ne çok yordu bizi şu ‘Pandemi’ denen şey. Ölümle yaşam arası bir yerde saplanıp kalmışız gibi. Tam bir ‘Araf’ta olma hali. Ne doyasıya yaşayabiliyoruz hayatı ne de hepten eski düzenimizden umudumuzu kesip yeni bir düzen kurabiliyoruz. Uzadıkça hiç bitmeyecek gibi gelen bir çaresizlik… Ne yöne evrileceğini bilmediğimiz bir belirsizlik… Bir can pazarı hali… Ruhsal hastalık kavramlarının dahi yeni normalle çakışmaya başladığı bir dönem bu…
Olağanüstü bir dönemden geçiyor, tarihi bir ana şahitlik ediyoruz. Kimimiz daha soğukkanlı karşılıyoruz bu durumu, kimimiz daha kaygılı, kimimiz ucu bucağı olmayan bir panik hali içinde. Ama tepkimiz ne olursa olsun dünya, kendi bildiği yoldan gidip kendi uyumunu yapacak yine. Büyük bir sınav veriyoruz. Pes etmeden, var olan gerçekliğe teslim olabilmenin sınavı bu… Koşulsuz ve kendimizi korumadan yaptığımız bir teslimiyet değil ama. Hayatta kontrol edebileceklerimizin ve değiştirebileceklerimizin sınırlı olduğunu görmekle ilgili bir teslimiyet. Ne kadar plan yaparsak yapalım hayatın da bizim için planları olduğunu hatırlamamız gerektiğini gösteren bir teslimiyet. Bir hedef doğrultusunda çıktığımız herhangi bir yolda, her an her şeyin olabileceğini görüp, o hedefin esiri olmamamız gerektiğini, yaşamı tek bir hedefe/amaca bağlamamanız gerektiğini anlamamız gereken bir teslim olabilme hali… Ama asla pes etmek değil! Esnemeyi öğrenebilmek! A planının yanında B,C,D olasılıklarının varlığını kabul edebilecek kadar olgun ve esnek davranabilmeyi öğrenmek olmalı hedef..
Hayatın anlamını sorgulayanlar oluyor. ‘Verdiğim bunca çaba boşuna mıydı?’ diye karamsarlığa kapılanlar da. En çok gelen soru ‘Ne için, kendi hayatımı yaşamayı erteledim?’ oluyor. Yani bir nevi ‘Ne umduk ne bulduk!’ hali. Bir kere hiçbir şey bitmiş değil demek istiyorum. Ölülerin yası tutulur. Biz hala hayattayız ve yapılabilecekler sınırlı olsa da hala yapabileceklerimiz var; hayattan alabileceğimiz farklı hazlar, belirlenebilecek yeni rotalar var. Bunu fark edebilmenin yolu pes etmemekten geçiyor. İkinci nokta çabalarınızın meyvesini yürüdüğünüz yolda tam olmasa da toplamış olduğunuzu unutmamanız gerektiği. Çabalarken ve bu bağlamda hedeflediğiniz basamakları tırmanırken, yorulduğunuz kadar aldığınız hazzı da unutmayın isterim. Bir amaca tutunmak, hedeflerinizin olması ve bu uğurda mücadele etmek insanı hayata bağlayan bir şeydir. Siz bunu yaptınız. Ama verdiğimiz emeğin tam istediğimiz şekilde karşılığını bulacağımızın garantisi hiçbir zaman yoktu. Bunu da biliyor olmalıydık. Bunu kabul etmeyenlerin yaşadığı hayal kırıklığı ne yazık ki çok büyük. Ve üzülerek söylüyorum ki bu noktada inatlaşmaya devam edenler büyük bir depresyon girdabına kendilerini sürüklemekteler.
Şu an dünya bir sınavdan geçiyor. Ve yeni bir dünyaya uyanacağımız o gün adım adım yaklaşmakta. Aslında farkında olunmasa da; bu süreç bir virüsün tüm insanları eşit kıldığı, büyük oranda ortak bir duyguda buluşturduğu bir süreç bu. Eğer sadece bizim başımıza geliyor gibi bir algı içinde kalmaya devam ederseniz yalnızlık, karamsarlık ve çaresizlik kapılarını açıyorsunuz demektir. O kapıların ardı karanlık, benden söylemesi! Onun yerine bunun bir insanlık sorunu olduğunu kabul edip, yalnız olmadığınızı bilmek yeni düzene uyum kapılarına yönelmenizi sağlayacaktır ki bu kapılar kendinizi keşfedip, zenginleştirebileceğiniz sokaklara açılıyor. Oralarda da şu an çiçekler açmış bizi bekliyor değil belki ama oraya baharı getirmek sizin elinizde… Çünkü orada değişim yapabilme, oraya etki edebilme gücünüz var.
Bu süreçte pes edenler değil, değişime uyum sağlamaya çalışanlar kazanacak. Karamsarlık değil umut kazanacak. Hayattan yeni tatlar almaya çalışıp, içindeki ezberlenmiş rutinden sıyrılan yeni ‘ben’i keşfedenler kazanacak. Ruhlarımızı endişenin kilitleyen sersemliğinden alıp, neşe ve canlılık belirtisi gösteren her şeye sımsıkı tutunalım. Pes etmeyenler bu sınavı kazanacak. Ve geçecek dostlarım her şey gibi bu günler de geçecek… Umutla ve sağlıkla kalın…
