Toplumlararası görüşmeler, bütün hızıyla devam ediyor.
Nami ve Mavroyannis, hemen hemen her gün görüşüyorlar. Bunun yanı sıra, düzenli sayılabilecek periyotlarda, iki toplum lideri, Anastasiadis ve Akıncı da bir araya gelmektedirler.
Bu görüşme trafiğinin sıklığı, olumlu bir sürecin gelişmekte olduğunun da işaretidir.
Gerek toplum liderlerinin, gerekse, baş müzakerecilerin açıklamalarında, UMUT vadeden açıklamalar ön planda tutulmaktadır.
BM yetkilileri de olumlu havayı yansıtma kervanında, önderliği çekmektedirler.
Eylül ayında, üç garantör ülke, Türkiye, Yunanistan ve İngiltere’nin de toplumlara katılıp, 5’Lİ KONFERANS’ın toplanabileceği dillendirilmektedir.
Tüm bu olumlu adımların yanında, tabloda eksik olan bir şey var.
Varılacak olan antlaşmayı, her iki toplum REFERANDUMLA kabul veya reddedeceğine göre, bu olumlu sürece halkı da katmalıyız.
Halk, görüşmeyi ve olumlu havayı dayatanın, ULUSLARARASI KOŞULLAR olduğunun bilincinde değildir.
Sıradan halk, çözümle birlikte, ÖNEMLİ ENDİŞELERİNİN giderilip, giderilmediğine bakmaktadır.
Her iki tarafın çekinceleri ve endişelerinin yanı sıra, en önemli sorun, GELECEK endişesidir.
Kurulacak olan yeni devlette, YER DEĞİŞTİRECEK insanların rehabilitasyonu için gerekli kaynaklar nerden bulunacaktır?
Yer değiştirmeyle birlikte, oluşacak olan yeni koşullarda, insanların üretim içerisindeki ÖRGÜTLENMELERİ nasıl sağlanacaktır?
Yer değiştirecek olan insanların, KONUT ve İŞYERLERİ, yeni yaşam alanlarına taşınırken, nasıl bir politika İZLENECEKTİR.
1963’ten beri, yer değiştiren insanların uğradıkları kayıplar ve yerleştirildikleri bölgelerde yarattıkları değerler, HANGİ KRİTERLERE GÖRE DEĞERLENDİRİLECEKTİR?
Geçmişte, 50 dönüm arazisi olan bir göçmen ailesinin, zamanla çoğalan nüfusu ile birlikte, bölünme ile her aile bireyine kalacak arazi, üzerinde yaşam kurulamayacak bir arazi haline gelmektedir.
Mülkiyet konusu, toprak ve yer değiştirme sırasındaki doğacak yeniden rehabilitasyon konusu ile iç içe girmiştir.
Şimdi elinde kaynak bulunduran ve üzerlerinde değer yaratan Kıbrıs Türklerini, daha iyi koşullarda, yaşam alanları yaratmadan, yerlerinden söküp atamazsınız.
Akıncı, Anastasiadis’le, çözümün temel parametrelerinde uzlaşmaya varabilirler. Ancak, uzlaştıkları metin için, halkın desteğini alamazlarsa, bu metin de 2004’teki referandumda reddedilen Annan Planı’nın kaderi gibi olabilir.
Akıncı, görüşme sürecine, halkı ve sivil toplum örgütlerini nasıl katabileceğini, ciddi bir şekilde düşünmelidir.
Halkın ve sivil toplum örgütlerinin önderlerinin, planlı bir şekilde YENİDEN ÖRGÜTLENİP, canlı bir tartışma ortamına getirilmesi, Akıncı ve Anastasiadis’in öncelikleri arasında olmalıdır.
CTP’nin başına, Talat’ın yeniden dönmesi de, Kıbrıs Türkleri için büyük bir ŞANSTIR.
Talat, Annan Planı’nın referandumu sürecinde, Kıbrıs Türklerine, BİLGİ VE GİRİŞKENLİĞİ ile ÖNDERLİK etmiş bir liderdir.
Şimdi, Akıncı’nın yanı sıra, Talat’ın da devreye girecek olması, Kıbrıs Türklerinin en büyük şansıdır.
Talat, ülke içerisinde, bozuk olan Kıbrıs Türk ekonomisini düzeltme hayalinin, BOŞ BİR HAYAL olduğunu bilebilecek tecrübede bir liderdir.
Kıbrıs Türk toplumunun her alanda, yeni bir devlet yapısı içerisinde, Avrupai normlarla, yeniden örgütlenmesinden başka, hiçbir gelecek şansı YOKTUR.
Bu yeni GELECEK ŞANSI ise görüşme sürecinin başarıya ulaşmasıyla sağlanabilir.
Akıncı, halka dönük açıklamalarını arttırmalı, görüşme sürecinin dışındaki zamanının büyük birçoğunu, halkın içinde geçirerek, HALKI YENİDEN HAREKETLENDİRME yollarını arayıp bulmalıdır.
