Bilgisayarın başına oturdum, niyetim bu hafta “öğretmenlerin yükselmelerinde kullanılan kriter puanının belirlenmesi” meselesini yazmaktı. Ancak içimdeki çocuk beni dürtüyor ve “böyle bir yazı yazarsan Filistinli çocuklar sana çok gücenecek” diyordu. Günün sonunda içimdeki çocuk galip geldi. İsrail askerlerinin bombaları altında eli ayağı koparak yaşamını yitiren yüzlerce Filistinli çocuk varken “kriter puanı” meselesini yazmak vicdani olarak beni de tatmin etmedi.
Ne yazık ki her savaşta olduğu gibi burada da savaş, çirkin yüzünü yine çocuklara gösterdi. Tüm tepkilere rağmen İsrail ordusu çocukları acımasızca öldürmeye devam ediyor.
Nazım Usta’nın Hiroşima’ya atılan atom bombasında yaşamının yitiren çocuklar için yazdığı o muhteşem şiirde dediği gibi “Şeker bile yiyemez ki kâat gibi yanan çocuk”. İşin özü bu ne yazık ki! Filistinli çocuklara şekeri bile çok gürdüler.
Yani bugün çocukları “şöyle eğitelim, böyle eğitelim” demenin bir anlamı yok. Demek ki önce çocukların varlığını korumak, yaşam hakkını vermek gerekiyor, onların eğitiminden bahsedebilmek için…
Ne yazık ki bugün bütün dünya Filistin’de olanlara ve yüzlerce Filistinli çocuğun katledilmesine seyirci kalıyor. Olan yine çocuklara oluyor.
******
Bugün Türkiye’nin adaya müdahalesinin 40’ıncı yılı. O günlerde 4-5 yaşında bir çocuk olan ben, savaşın ne kadar kötü bir şey olduğu o çocuk aklımla bile anlamıştım. Babamın askeri kıyafetlerle birkaç günde bir eve gelişini, erkekler askerde olduğu için tüm ailenin geriye kalanlarının ninemin evinde toplandığını hayal meyal hatırlıyorum. Belki bugün bu ülkede savaş ortamı yok ama barış da yok. Barış’a özlem devam ediyor. Bu yüzden değil mi ki, çocuklarımızın adını BARIŞ koymaya devam ediyoruz.
Çocuklar ölmesin diye…
*******
Bu yazıyı da Nazım Hikmet’in o muhteşem dizeleri ile bitirmek en doğrusu galiba…
Kapıları çalan benim
Kapıları birer birer.
Gözünüze görünemem
Göze görünmez ölüler.
Hiroşima’da öleli
Oluyor bir on yıl kadar.
Yedi yaşında bir kızım,
Büyümez ölü çocuklar.
Saçlarım tutuştu önce,
Gözlerim yandı kavruldu.
Bir avuç kül oluverdim,
Külüm havaya savruldu.
Benim sizden kendim için
Hiçbir şey istediğim yok.
Şeker bile yiyemez ki
Kâat gibi yanan çocuk.
Çalıyorum kapınızı,
Teyze, amca, bir imza ver.
Çocuklar öldürülmesin
Şeker de yiyebilsinler.
