Nisan yağmurları misali yüreğim,
Son yağmuru gözlerimin
Bir sağnak,
Ortalık karışıyor
Bir güneş açıyor,
Ortalık bayram yeri…
Laf lafı açıyor yüreğimde
Konuşuyorum içimde ki senle
Nedensiz bir telaş gönlümde
Ses titremekte
Susuyorum…
Yoklugunun sızısı derinlerde
Ayrılmış tüm sevgili kelimeler
Dağılmış her bir yere…
Devrik cümlelere yüklerden sevgiyi
Nokta koymadan aşk’ı anlatabilmek…
Yolculuk kocaman yüreklere değil,
Kocaman sevebilenlere…
Kaybolurken içimizde,
Zaman geçiyor sahte gülüşlerde…
Sonbahar geldi geçti
Kış geçti
Bahar geldi gidecek
Yaz gelecek
Kimi solacak
Kimi büyüyecek ümitlerin
İçimde fırtınalar kopacak,
Ama,
Ben yine sana susacağım.
Yokluğunda soluklanacağım.
Gözyaşlarım yüzüme dizilirken
Şiir üfleyeceğim yüreğine…
Kalbinin sesini duydukça
Hissedeceğim gücünü
En karasından yaşayacağım sevdayı
Beklentisiz
Karşılıksız seveceğim
Ben de bıraktığın bakışlarını…
Herşey yazmakla bitmiyor
Yazdıkça duygular taşıyor
Taştıkça kelimeler
Yürekte birikiyor.
Bitmiyor;
Dudakta kalıyor
Takvimde kalıyor
Kağıtta kalıyor
Çay bardağının kenarında kalıyor
Şarkıda kalıyor
Gülümseme de kalıyor
Uykusuz gecelerde kalıyor
Ve;
Bekledikçe çoğalıyor
Nisan yağmuru misali gönlümde
Arzum sen,
Tutkum sen,
Nefesim sen
Şiirim sen,
Bugün de küstüm sana
Bekledim yine
Gelmedin!…
Neyse ki yarın var,
“Umudum sen!…”