“Girne’deki evimiz tahayyül edilebilecek en küçük tuhaf konuttur. Tek kattı ve bir dörtgen şeklinde inşa edilmişti. Ortasında içi portakal, limon, ayva ve dut ağaçları dolu bir avlusu vardı. Damı düzdü ve çamurla kaplıydı ve ilkbaharda mükemmel bir bahçeye dönüşürdü, çünkü...
Adını Öksüz koydum. O bir sokak köpeği. Tarlada yaslanıp yatıyor. 6 yavrusu olmuştu. Hepsini hayvan severler gelip aldılar. Uzunca müddet ağlayıp sızladı. Sağa sola koşuşturup yavrularını aradı. Çoğu zaman bir arabanın altında inleyip durdu. Gözleri hep buğuluydu. Bir annenin çaresizliği...
Gezi Parkı ile başladı her şey. İstanbul’da. Sonra bütün illere yayıldı. Her gün her gece. Cop, tazyikli su, biber gazı falan. Yüz binler sokaklarda. Örgütlü hiçbir çatı yok. Ne dernek, ne sendika, ne birlik. Çığlığın adresi sosyal medya. Buradan örgütleniyorlar…...
“O mahur beste çalar”, biz her gün bir şeylerle vedalaşırız... Eski sokak lâmbalarının loş ışıkları altında geçen çocukluğumuzla çoktan vedalaştık... Daracık sokaklarda yürüyen geçliğimizle vedalaştık... Yasemin satan çocuklarla, gürül gürül akan Kanlı Dere ile Haydarpaşa ve Yenicami İlkokulları ile Reşadiye...
Telefonun ucunda Mustafa Akalın. Mustafa amca, daha İngiliz döneminde oluşturulan radyonun ilk elemanlarındandı. 1948 yılında atılmış mesleğine. Kitap okumayı seviyor, güzel Türkçesine diyecek yok. Bir yazımızda bahsettiğimiz hurmacılar ile ilgili bir bilgiyi paylaşıyor Mustafa amca. Kendi döneminde hurmacılar, işlerine gittiğinde...
Unutulmuş bir şarkının sözleri gibi… … Kaç bucağı var Lefkoşa’nın sayan olmadı. Kaç hayat geçip gitti oralardan bilen olmadı. Kaç kapısı, kaç panjuru var? Kaç cumbalı evi, kaç hanayı. Bir kerpiç evden kaç nesil geçti? Sokakları kaç tane? Evliyası, yatırı,...
Kendisi general. Şimdi yeni emekli olmuş. Başbakan’ın elini sıkmamıştı. Üstelik kendisine “Türklüğünü kanıtla” demişti… … Halbuki bu topraklarda hiç Türk kavgası olmamıştı. Generaller gelmezden önce. Herkes kendisini öyle bilmiş, öyle hissetmiş, öyle yaşamış. Kimse kimsenin karşısına dikilip “Türklüğünü kanıtla” dememişti....
Dalında yeni açılmış bir çiçek gibiydi hayat. Kim bilir gelecek günler ne getirecek ne götürecekti. Kimse bunu kestiremez, üzerinde bile durmazdı. Herkesin teker teker ne yaptığı bilinen yıllardı. Okulda, çarşıda, evde, tarlada, fabrikada, dairede… … Kim nerede ne yapıyor bilinirdi....
Çevremiz kaynıyor. Arap Baharı’ndan arapsaçına dönen devrim meseleleri Orta Doğu’yu iyice kaynayan kazan haline getirdi… … Libya, Tunus, Mısır, Suriye, Irak, Filistin… … Laskiye’ye vapur koymuştuk. Neredeyse bayram etmiştik. Basın mensuplarını alıp oraya götürdük. Geriye birer torba hurmayla dönmüşlerdi. Hem...
Eskiden kenar kenar yürünürdü dar sokaklarda. Kenar kenar giderken köşeden bir ses yükselirdi: “Dikkat, dikkat. Benim adım Ahmet Mehmet Dubara. Kendi kendilerine oldular gelin ve güvey, güzel. Ama İsmet Paşa dinlemez böyle martaval ve gazel…” (*) Kenar kenar giderken o...