Aynur Hekimoğlu
Her zaman ki gibi
Aynı saatte mağazanın önündeyim.
Tezgahımı açtım,
Mendillerimi dizdim.
Karnım aç
Gözüm tok
Gönlüm umut dolu yeni bir güne “merhaba” dedim.
İlk kazandığım parayla karnımı doyurup
Diğerlerini kumbarama atacağım.
Bir umut;
Yaşama tutunmak adına…
Hayalimde ki o oyuncak arabayı alacağım.
Döndüm arkamı;
Vitrinde ki o kocaman, mavi renkli arabayı seyrediyorum.
Uzun uzun bakıyorum, her zaman yaptığım gibi
Hayal kuruyorum…
Olmayacağını bile bile
Bir gün benim olacağı günü düşlüyorum.
Tutunacak bir dalım
Sığınacak bir çatım yok.
Mahçup bakışlarım sevgiye hasret,
Elimden alınmış bir kimliğim ve gelecegim var cebimde
Vazgeçilmez gerçeklerim
Çıkmaz umutlarım var
Kapı önlerinde
Başım okşansın diye bekleyişlerim var.
Yaşamak,
Herşeye rağmen yaşamak
Kimsesizliğe rağmen
Yorgansız, ekmeksiz
Ana kucaksız
Sevgisiz
Soğuk, sessiz gecelerde
Umutla bekleyerek yaşamak var.
Sözün bittiği yerde
Acıyarak bakan gözlerde
Sağır gecelerde
Bihaber dünyadan
Yarından uzak
Ekmek kavgasında yaşamak var.
Çocuk bedeninde,
Tonlarca yükü omuzlarında taşımak var.
Dünyanın cefasını,
Terkedilmişi
Duyarsızlığı
Öylece seyrederek yaşamak var.
Kaç umut eskittim bu sokaklarda
Kaç sevinçleri tükettim
Buz gibi soğuğu ciğerlerimde hissederken
İçimdeki umutla ısıttım ellerimi…
Çocukluğumu yaşamadan büyüdüm
Hiç çocuk olmadan
Çocuk olduğumun farkına varılmadan
Kimseye şımaramadan
Mavi renkli arabada sakladım çocukluğumu ben
Yaşarken, oraya buraya savruldum.
Ya kızgın güneşlerde
Ya kış ayazlarında kavruldum.
Kaldırım taşları yatağım
Başımı koyduğum birkaç kağıt parçası yastığım oldu.
Yıldızları çekerim üstüme
Yarenlik ettiğim
Kedi ve köpeğimle.
Akşam olmakta, gün batmakta…
Yediğim kuru bir simitle karnım tok,
Yarına tekrar umutla…
Yeniden başlamak adına.
Utanmıyorum Sokak çocuğu olmaktan
Kimliksiz dolaşmaktan
Kimsesiz olmaktan
Üstümün başımın kirli olmasından
Yırtık, parçalanmış ayakkabımdan
Utanmıyorum.
Utanıyorum
Vicdansız suratlardan…
Egolardan
Çaput parçasına saklanmış vücutlardan
Sıfatlar arkasına gizlenmiş isimlerden,
Görmezden gelenlerden
Yüreği korkaklardan
Benim umutlarım var,
Belki şimdi değil
Belki çok yakında da değil
Ama;
Bir gün mutlaka!
Mendillerimi satıp,
Acıyan bakışları,
Ön yargıları
Duyarsızlığı
Vicdanları
Temizleyince
O mavi renkli oyuncak arabayı alacağım.
Büyüsem de,
Çocuk kalan yüreğime hediye edeceğim.
…..
Utanma Çocuk!
Sen bu sokaklarda büyürsün de
Sen büyüdükçe biz küçülürüz
