Ne kadar büyüsek de, hep bir tarafımız çocuk kalır
Hep bir tarafımız bekler
Hep bir tarafımız umut eder…
Hep bir tarafımız saklar sevgisini
Hep bir tarafımız sol yanına
Annesini…
On yıldır buruk geçer her anneler günüm,
Biraz eksik
Biraz kırık
Biraz öksüz
Biraz küskün
Biraz kıskanç
Biraz ıslak bir yürek…
Ben annemi kaybedince daha da büyüdüm,
Daha güçlü
Daha merhametli
Daha sevgi dolu
Daha anlayışlı
Daha korumacı
Daha dimdik…
Annesini kaybetmiş, bir anne;
Umutları hep sırtında taşıyan
Güneşi her gün aynı sevgi ile doğuran
Her nefesinde şükürle yeni güne uyanan
Bir arslan misali koruyup kollayan
Yüreğinde duasını sayıklayan
Varsa yoksa “evlat!” diye haykıran
“Nur yüzünü” nazarlardan koruyan
Olmazı, olduran
Yüreğinden sevgisi
Yüzünden gülümsemesi
Dilinden duası hiç eksik olmayan
Bir anne olarak devam eder…
***
Lafı uzatmaya gerek yok!
Konu; hassas
Acı; derin
Özlem; tarifsiz
Zaman; acımasız
Bir damla yaş süzülür; fütursuz
Gönül dile gelir;
Hem ağlar, hem söyler
“Gel okşa saçlarımı anne, kaldım öksüz!…”
