Yanıma mutluluğu aldım sokaklara çıktım, her yer sapsarı; sanki bütün renkler sarı üstelik sarı sarı gibi değil, solgun ve renksiz bir sarı; sarı maviye ve yeşile hasret.
O çiçekler çoktan çekip gittiler, hani teneke saksılarda her evin önünde çiçekten bir kortej.
Çok sürmedi Mutluluk alıp başını gitti, çiçekler yüzünden miydi kim bilir, kaldım mı yapayalnız, halbuki dayanağım vardı.
Bir sokak, iki sokak derken, sokak sokak çoğalacağıma yalnızlaştım; sokaklar birbirine yalnız.
Niyetim Mutluluk’la birlikte bir kahve içmekti, sade ve köpüklü; niyet de terk edip gidince canım bira çekti, olur muydu?
Nasıl olsa iki iki daha dört ediyordu, hayat böyleydi; dörtle baş başa kaldım, istermin dört beş olsun?
Yalnız bir sokak peşime düştü bütün kapı ve pencereleriyle, bir telaş adımlarımı sıklaştırdım, bir zamanlar şarkıların çalındığı bir sokakta izimi kaybettirdim sanki Şarkılı Sokak’ta şarkılar çalınıyormuş gibi, hayır öyle değil, peşime düşen sokak Nefret sokağıydı ve şarkılı sokaktan oldum olası nefret ediyordu, o şarkılar bugün çalınmamasına rağmen.
Biri selamın aleyküm dedi tam sokaktan çıkarken, karşılığını unutup mırıldandım; eskiden günaydın derlerdi ya da merhaba, ne güzeldi, bana neydi selamın aleyküm’den.
İki panjur hızla kapandı.
Bu sokaklardan gökyüzü parça parça görünür; her sokağın kendi gökyüzü varmış gibi.
Bilirsiniz gökyüzü de değişir, güneş batarken, doğarken, bulutlar toplanırken; ülkeler gökyüzünü nasıl bölüşür akıl almaz, ya bu sokaklar?
İşte sınır!
İki yanım parçalı bulut.
Neydi bu şehrin adı?
Adı söylenmedi yüzyıllarca, evet.
Başka şey söylendi, Rumca, Türkçe şaşıranlar olurdu hayret ede ede, başta İngiliz.
Galiba iki iki daha dört etmez, etseydi bu sınır niye?
Daha çok söyleyeceklerim vardı, konu bu değildi doğrusu.
Daha çok anlatacaklarım vardı mesela çantalarını kollarına takmış, puanlı entarileriyle ve diğer ellerinde şemsiyeleriyle ve gökyüzünden maviyi toplarken dalgalı saçlarıyla çarşıya yürüyen kadınları.
Fakat neye yarardı Mutluluk çekip gidince?
