KÖYLERİMİZDE ÇİÇEK AÇIYOR . ŞEHİT KÖYLERİNDE İLK KEZ ŞÖLEN VAR - Havadis Gazetesi | Kıbrıs Haber
Perşembe, Mart 28, 2024
Köşe Yazarları

KÖYLERİMİZDE ÇİÇEK AÇIYOR . ŞEHİT KÖYLERİNDE İLK KEZ ŞÖLEN VAR

Bedia Balses

 

 


Şehitler köyleri… Yani Atlılar, Sandallar, Muratağa…

İsimlerini duyunca bile insanların kanının donduğu, ruhunun üşüdüğü köyler…

Gözyaşının, acının, çığlığın, ölümün, dehşetin kol gezdiği, kan kokan, gülmeyi, eğlenmeyi unutan insanların yeri…

1974 yılından beri sayısız haber, şiir, öykü, konuşma çıktı karşımıza Şehitler Köyler ile ilgili. İnsanın dinlerken bile dayanamayacağı gerçek hayat hikayeleri. Siyasilerin, yetkililerin sadece yıl dönümlerinde hatırladığı sadece şehitliğiyle bilinen yerler…

O köylerde şenlik, festival, kutlama yapıldığını gören, bilen, duyan var mı? O köydeki çocuklara park, bahçe, yeşil alan yapıldı mı şimdiye kadar? Yıllar geçti aileleri katledilen bu insanlar ne yapıyor, nasıl travmalarla büyüdüler, ihtiyaçları ne diye soruldu mu? Ben ce bunlar üzerine hiç kafa yorulmadı. Çünkü nasılsa anma törenlerinde takım elbiseleri ile pek yetkili kişiler yer aldılar, saygı duruşunda bulundular, beşikteki çocuğundan tutun da tüm ailesini kaybeden insanların arasında iç geçirdiler, sonra Mercedeslerini bir başka programa, bir başka köye sürdüler. Belki de daha yolda giderken unuttular oraları. Belki yolda gidecekleri bir diğer etkinlik için telefon görüşmesi yaptılar, belki de orada kaç tane oy çıkabileceğini hesapladılar.

Savaşlar, katliamlar sonrasında o yerler nasıl yeşerir? Tüm ailesini toprak altında gömülü bulan insanların köyünde yaşam nasıl şekillenir? Sonra o topraklar üzerine nasıl ev yapılır, nasıl ağaç dikilir, nasıl gülünür, nasıl eğlenilir? Bunun için kaç sene ve kaç göz yaşı gerekir?

O köylerden geçerken hala ağır bir hüzün çeker üzerinize. 44 yıl sonra bile… Adları sadece ölümle, katliamla, gözyaşıyla, çığlıkla anılan insanların köyleri oralar… Bildiniz mi? Hatırladınız mı?

Bebeklerini, karısını, kardeşini, annesini, babasını, eşini toprak altından çıkardı kimisi. Kimisi yıllarca travmayı atlatamadı. Kimisi normal hayata döndü gibi görülse de dönemedi. Kimisi yeni bir gelecek kurdu, kimisi dayanamadı. Şimdi onların çocukları, torunları büyüdü.

O köylerde kalanlar, direnenler, ağaç dikenler, çiçek ekenler, ev yapanlar var. O köylerde gelecek için, çocukları için gülümsemeyi o köylere hatırlatmak isteyen insanlar var. Siyasilerin, yetkililerin, hükümetin onları görmesini istediler sadece.  Büyük bir istek miydi bu? Bu vatan için ölmemişler miydi en sevdikleri, hem de bir insanın ölebileği en acı şekilde? Onlar bu ülkenin üvey evladı mıydılar?

Onların tarihlerinin üzerinen hep birşeyler söylendi. Ne çok kullanıldı bu insanlar. Ne çok malzeme yapıldı siyaset için. Vatan-millet-sakarya diye ne çok kişi sığındı arkalarına. Ne çok kişiye oy kapısı oldu bu söylemler. Ezberlenen sloganlarla bu köylerin aziz şehitleri nutuklarda hatırlandı da gerçekte oralara dokunan biri çıkmadı.

Gülmeyi, sevinmeyi, eğlenmeyi unuttu o sokaklar, o gökyüzü, o acının kol gezdiği insanlar… Oradaki tüm anıları acılarla dolu…

Ve sonra birileri çıktı o köylerden. Bu makus tarihi değiştirmeye gücü yetmese bile, gelecek nesiller için gülümsemeyi yeniden hatırlatmak niyetinde olan birileri. Köylerinin üzerindeki o matem siyahının perdesini aralamak için canla başla çalışan birileri. İşte bunların en başındaki kişi Şehitler Köyü muhtarı Olsan Karabardak.

Yeniboğaziçi Festival Komitesi’ne ilk kez Yeniboğaziçine bağlı olan bu köylerden de temsilcilerin olmasını istedi YBB başkanı Sn. Mustafa Zurnacılar.  Festivalin 10. Yıl komitesine Şehitler köyü muhtarı böylece dahil oldu. Orada daha yakından tanıma şansım oldu onu. Köyü için yaptıkları, uğraşları takdire şayandır. En önemlisi orada artık yas değil kutlama olmasını istiyor. Orada insanların, o sokaklarda eğlenebileceği, şenlik yapabileceği umudunu yeşertmek istiyor.

Bu amaçla Şehitler köyü muhtarlığı, Muratağa, Atlılar, Sandallar Şehitlerini Yaşatma Derneği, Mormenekşe Kadınlar Birliği ortak çalışması ile KÖYLERİMİZDE ÇİÇEK AÇIYOR etkiniği düzenleme kararı aldı. İlk kez oralarda kutlama olacak. Bu bir milad aslında. Bir dönüm noktası. İlk kez eğlenceli bir etkinlik programı olacak oralarda. Bunun için canla başla çalışıyor oradaki güzel insanlar. Köyün üzerindeki o kara örtüyü aralayıp, gülmeyi, eğlenmeyi, o köy sokaklarında şarkıyı, oyun havasını hatırlamak için işe koyuldular. Yeniboğaziçi Belediye Başkanının da bu köylere hassasiyet gösterdiğini ve onlar için güzel planları olduğunu biliyorum. O köylerde önümüzdeki dönemde güzel adımlar atılacağına dair umudum var.

Ayrıca komitede çalışan insanlar ve dernekler bu etkinlik ile o bölgeye dikkat çekmek amacındalar. Yıllardır üzerlerinden her türlü siyaset yapılan bu köylerin hatırlatılmasına, oradaki insanların seslerinin duyurulmasına da katkı sağlayacak bu etkinlik.

Bize düşen de elimizden geldiğince onlara destek vermek. 21 Ekim’de oralara gelin derim. O köylerdeki etkinlik ilk kez düzenlenecek. Muratağa köy meydanında olacak olan bu etkinliğe katılın. Emin olun orada acıların üzerine gülümsemeyi yerleştirmeye çalışan insanlara da omuz vereceksiniz. Acıların, matemin üstüne bir gülümseme de siz koyun. O çocukların o sokaklarda eğlenceyi de hatırlamasına yardımcı olun. Yeni anılar biriktirsinler. Orada parkları, yeşil alanları, oyun yerleri, festivalleri, tiyatro oyunları olsun. O insanların çocukları, yeni nesilleri barışı hayatlarına yerleştirmek için güzel anılar biriktirsinler.  Haydi dostlar, bu sıradan bir etkinlik değil. Gülmeyi unutan köylerin yeniden gülümseme ve eğlenmeye doğru attıkları ilk adımdır. Onları yalnız bırakmayın….

 

UÇAKLAR DÜŞERDİ ARAMIZA

 

Avuçların yasemin kokardı

Sabah aydınlığında

Gözlerin okyanuslar taşırdı odama

Ben hayatın acemi yüzücüsü

Yalpalardım sularında

Sevdalar geceye iner

Perdeler sürmelerini çekerdi sokaklarına

Sütler ısıtılır

Tabaklar kıkırdardı masalarda

Tükenmişliğin

Tamircisiydi ellerin

Ki ellerin yaseminler dikerdi

Makaslanmış anlarıma

 

Aramıza uçaklar düşer

İsli çığlıklar

Girerdi masalımıza

Açık yara

Lugatsız dil

Sessiz gömüt

Huzursuzluğuyla

Dönerdi yine dünya

 

Alev alırken düşler

“Teknik bir arızayla”

Saçlarının her bir düzünde

Binlerce yemiş tarardın

Söndüremezdim yangınlarımı

Kalırdım

Gerçeğin ortasında

Et, kan, kin kokusuyla

Ve sen acılardan bihaber

Yasemin kokan ellerinle

Büyürdün yaşamımda

Ölüm

Titrerken yüzlerce nefes

Alazın soğuk yalnızlığından

Demedi hiç

“Ey kara gözlü çocuk düşleri

Ne işiniz var bu soğukta?“

 

Umutlar paramparça düşerken

Metaller arasında

Ağır bir yaşam kokusuydu sinen

Dağların korkusuna

Aşkla, özlemle, sevgiyle yoğrulmuş

Yüzlerce öyküydü kömürleşen

İnsan etinden önce

Sormadı

“Ey yanık tenli çocuklar

Ne işiniz var bu karanlıkta?“

 

 

 

 

Tepki göster
Bayıldım
0
Bayıldım
Huzurlu
0
Huzurlu
Hahaha
0
Hahaha
Üzüldüm
0
Üzüldüm
Hayran Kaldım
0
Hayran Kaldım
Facia
0
Facia
Web tasarım ve geliştirme : Baba Bilgisayar