Eski bayramları özleyenleri hiç anlayamadım bir türlü
Bu yüzden her bayram tekrarlanan “nerede o eski bayramlar” sözüne soğuk davranırım.
Hafızamı zorluyorum da çocukluğumun mutlu bayramları kısmıyla ilgili güzel hatıralara rastlayamıyorum.
Sonra bir kez daha dehşet içinde fark ediyorum ki yıkılmak için kurulan ve 3 yıl ömür biçilen sorunlu bir cumhuriyetin savaş çocuklarıdır bizim kuşak.
Sürekli hazır bekleyen becayiş çantaları, bir köyden bir köye sürgünler ve gettolara sıkıştırılmış fakir bir yaşam.
Bayramdan bayrama bile alınmayan ayakkabıların nostaljik hüznü olur mu?
Herkesin 30 lira maaşa talim ettiği ve tüm dünyamız Lefkoşa’nın surlarından ibaret bir yaşam.
Dereboyu çemberinin hemen ötesimdeki i pis Kanlıdere’de yıkanırdık serinlemek için, ayda yılda bir arabaya bindirilip Ortaköy’den fıstık-çörek alıp Gönyeli’nin ağaçlı tepelerinde keyif yapmak ne mutluluktu.
Kan ve gözyaşıydı gelen her haber.
Gece mevzide nöbet tutan gündüz hertürlü zor koşulda işleyip ailesini yaşatmaya çalışan babalarımız ve savaş günlerinin hertürlü kahrını çeken annelerimiz.
Savaşlardan ve yokluklardan ibaret bayramlar.
Mutlu muyduk?
Emin değilim.
Mutlu sayardık kendimizi.
İnsanoğlu en zor koşullarda bile umuda ve mutluluğa sarılır.
Bizim de yaptığımız oydu sadece.
Umuda ve mutluluğa tutunup yaşamda kalma mücadelesi.
Hepsi o.
****
Bayramların en çok aile buluşmalarını severim.
Çocuklara verilen paraların yarattığı gözlerdeki sevinci.
Kabir başındaki duadan duyulan huzur.
Ve her geçen gün artan bir özlemle ölenleri yad etmeyi.
Onlar, soylarını bu topraklarda sürdürmek için ne acılara, kahırlara katlandılar.
Ve görevlerini tamamlayıp bu dünyadan ayrıldılar.
Kıbrıs Türkünün bu topraklarda nesli hala tehlike altındadır.
Ve şimdi görev bizdedir.
Neslimizi koruyup bu topraklarda devamını sağlamak.
Her bayram bana bu tarihsel görevi hatırlatır.
Mezarlıkta yakılan buhurla akan iki damla gözyaşı anılan geçmiş ve büyük bir mutlulukla bayramlaşılan çocukların gelecek umudu.
Bayramınız kutlu olsun…
