Son iki üç haftadır içinden geçtiğimiz süreç beni çocukluğuma götürdü.
74 harekâtına giden süreçte hatırladıklarımı, idrak edebildiğim kadarıyla ruh halimizi, sığınakta ne yiyip içtiğimizi, nasıl zaman geçirdiğimizi eşimden başlayarak, telefon ile irtibatta olduğumuz arkadaşlara ve evde duramayan çocuklarına anlatıyorum.
Tabiri caizse savaşı anlatıp, virüsten korunmaya fit ettirmekle meşgulüm.
Ayaklarımdaki ağrı, hareketsizlikten değil de bu kadar geriye İstanbul’dan yürümüş olmamdan dolayı sanırım.
Az yol değil 45 yıl öncesine günübirlik Kıbrıs’a yürüyorum bu aralar.
O günlerde güvenli olmadığı için bulunduğumuz bölgenin dışına çıkmamaya ve Rum polisi ile karşı karşıya kalmamaya büyük bir özen gösteriyorduk.
Lefkoşa’da oturan Kıbrıs Türklerinin en büyük gezmesi pazar günleri denizi ve iyi havalarda Toros dağlarını görmek için Girne’ye gitmekti.
Dönüş yolunda Rum polisi arabaları durdurup arama yapmasını göze alarak bunu her hafta yapmaya çalışıyorduk.
Girne’ye gitmenin güvenli olmadığı düşünüldüğünde de evimizden 5-6 mil uzaktaki Gönyeli göledinin etrafına gidiyorduk.
Bunun etkisi mi bilmem ama hafta sonu eşim Didem’i en nihayet evden çıkıp arabayla boğazın kenarına gitmeye ikna ettim.
Sanırım suyun kenarına gitmek bende umut için çocukluğumdan kalan bir iz bıraktı.
İstanbul Boğazı her zaman güzel, hatta dünyanın sayılı güzelliklerinden biri , ama bu sefer havanın tüm kasvetine rağmen çok daha iyi geldi bana.
Karadeniz’den esen rüzgâra karşı yürüdük bir süre.
Hafif üşüyünce de bu aralar normal grip ya da nezle olmak çok komplike bir durum olur diye geri arabaya döndük.
Eşim bu süreç ne zaman bitecek diye birçok insan gibi endişeli.
Eve dönüş yolunda hayatımızın normal akışına geçeceği tarihi belirleyeceğimiz bir çağrı yapalım diye konuştuk.
Birlikte zaman geçirmekten, seyahat etmekten keyif aldığımız ‘’geziyoruz’’ diye geniş katılımlı bir grubumuz var. Bu arada grubun adını da virüsten dolayı ‘’evde oturuyoruz’’ diye geçici olarak değiştirdik.
Gruba mekân için öneri yapıp hangi tarihte bir araya gelebiliriz diye tahmin yapmaları için mesaj attık.
Mesajın sonuna da cesaretlendirmesi adına tarih tahmini yaparken ‘’zararsız yalan’’ söylemek serbest diye ekledik.
Size de aynisini tavsiye ederim.
Umut ve korku aynı anda kalpte olmazmış.
Umudu yaşatan muhakkak çözümü de bulur.
Bu arada tarih ile ilgili cevaplar da gelmeye başladı gruba.
Nisan ayı ile ilgili konsensüs var.
Nisan ayını herkes silip atmış.
Belli ki ya Mart tatlı! gelmiş ya da gerçekçi olmak ağır bastı.
En erken tarih 1 Mayıs Cuma.
Gruptaki sağlamcıların verdiği tarih de 6 Haziran Cumartesi.
‘’I’ll take it all’’.
Hepsi de kabulümdür.
