Yapraklardan süzülen su tanecikleri sonbaharın geldiğini mi müjdeliyor?
Geceleri, pencereleri ve kapısı sıkı sıkıya örtülü odada, gürültüyle çalışan klimanın yarattığı sersemliği çektim bütün yaz.
Herkes gibi ben de yenik düştüm klima çalıştırmama inadına ve sonbaharı beklemeye başladım hasretle.
Vakit sabaha yakın ve termometre yirmi beş dereceyi gösteriyor hala.
Eskiler Ağustos’un yarını yaz yarısını kış sayarlardı.
Eylül’ün yarısını devirdik ama nafile.
“Mevsimler değişti” diyenlere inanmak gerekir galiba.
“Kış ilkbaharı yaz da sonbaharı ilhak etti” şeklinde konuşan uzmanlara burun kıvırırdım.
Eylül’ün buğulu ürpertisini beklerdim hasretle.
İşte ilk çiğ düştü.
Su damlacıkları süzülüyor yapraklardan.
Ama beton damlar hala alev kusuyor ve içinde yaşanmaz hale getiriyor evleri.
Klimalar hala gürültüyle çalışıyor.
Ve hala ruhlarımız sıcak azabında kavruluyor.
***
Sonbaharla ilgili dizeleri olmayanı şair saymam.
Son kuşların geçişiyle birlikte buğulanan ormana bakıp da hüzünlenmeyen bir eksiktir.
Hepimiz eksik kalacağız galiba.
Sonbaharımızı da kaybediyoruz.
Sarı sıcak sonbaharı ilhak edecek.
İşgal edilmiş hayatlarımızdan artık sonbahar da eksilecek.
***
Bu güler yüzlü adam ben değilim;
Yalandır kaygısız olduğum yalan.
Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;
Hatırası bile yabancı gelir.
Hayata beraber başladığımız,
Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;
Gittikçe artıyor yalnızlığımız.
Gökyüzünün başka rengi de varmış!
Geç farkettim taşın sert olduğunu.
Su insanı boğar, ateş yakarmış!
Her doğan günün bir dert olduğunu,
İnsan bu yaşa gelince anlarmış.
Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!
Cahit Sıtkı Tarancı “yolun yarısında”, “yaş 35’de” keşfetti sonbaharı ve her doğan günün aslında bir dert olduğunu.
Havada dolaşan kuşların ölümü çağırdığını.
Sonbaharımızı da ilhak ettiler.
Yolun yarısını çoktan devirdik.
Gideceğimiz yerin beton minareleri göründü.
Beton odalarda törpülenen hayatlarımızın kabusu başımızda.
Hepimizi betona fena gömdüler.
Şimdi onlar keyif sürüyor deste deste mangırlarıyla…
