Liselerde en güzel vakitler teneffüs saatleriydi.
Zil çaldığında sandalye ve masa gürültüleri eşliğinde boşalardı sınıflar.
Lefkoşa Türk Lisesi binasının sağ ve sol uçlarından ikinci kattan aşağıya uzanan merdiven ayakları tıklım tıklım öğrencilerle dolar, aşağıya inmek bir mesele olurdu neredeyse.
Böyle mayıs zamanlarıydı bahçede bahar.
Kantine erkenden koşan kolasını çöreğini almayı becerirken, birçokları da hevesini ikinci teneffüse bırakırdı.
Böyle mayıs zamanlarıydı bahçelerde bahar ama teneffüsten sonraki dersler yapılırken birdenbire bulutlar toplanırdı; güneş kül rengi bulutların işgali altında mayıs yağmurları ha yağdı ha yağacak.
O sıralarda öğretmen tebeşirle tozlanmış elini silmekte.
Öyle ki bir teneffüsten bir teneffüse iklim değişirdi sanki; birinci ve ikinci derslere girerken ilkbahar, üçüncü ve dördüncü derslerden çıkarken sonbahar…
…
“Something” ve “Come Together” gibi şarkıların yayınlandığı yıllarda “Türk Hafif Müziği” denilen şarkılarından biri de Ajda Pekkan’ın “Durdurun Şu Zamanı” adlı şarkısıydı.
Durdurun geçmesin şu zamanı
Durdur geçmesin bu saatler
O kadar hızlı akıp gitmiş
Rüzgâr gibi saadetler
…
Zaman durmazdı elbette, her zaman olduğu gibi akıp gidecek ve değişim her an her yerde, doğada ve insan hayatında sürüp gidecekti “Aristo mantığı” nın tam tersine…
…
Bahar ayları en güzel zamanıydı Lefkoşa’nın.
Kanlıdere’de kış aylarından kalma bir sevinç vardı.
O dönemler Dereboyu’ndan Ortaköy’e doğru gidilirken Kanlıdere boydan boya görünür, kenarlarından yükselen efkalipto ağaçlarının serin uğultusu duyulurdu.
Bir dere boyunca gitmek, dere üzerine kondurulmuş Demir Köprü (Iron Bridge) ’yü görmek güzel bir duyguydu ki bir önceki nesiller aynı yerlerden geçerken Demir Köprü’den süzülüp giden treni de görürlerdi, dumanı çevrede bulunan tek tük evlerin üzerinden dağılırken…
…
Her şey dağılır gider, hatta bir kent, bir ülke baştanbaşa; ne eski günlerden eser kalır, ne o insanlardan, ne de eski hayatlardan.
Bulutlarla parçalanmış bir gökyüzü canlandırır bazan hatırları…
