Çok isterdim, milli gelirin 75 bin dolar olan İsveç’te gazetecilik yapmayı.
Bilir misiniz, İsveç’te yıllık intihar oranı binde 3’tür ve dünya standartlarının altındadır.
İsveç’te gazetecilik yapsaydım eğer her üç haftada bir intihar haberi yazmazdım yüreğimi dağlayarak.
KKTC’de binde 15’e varan intihar olaylarının nedenleri ve sonuçları peşinde kahrolmazdım eğer İsveç’te gazetecilik yapsaydım.
Ve “niye intihar haberlerini yazıyorsunuz” diyenlerin kuşkulu sorularıyla karşı karşıya kalmazdım.
***
Çok isterdim Finlandiya’da gazetecilik yapmayı.
Finlandiya’da işsizlik oranı eksi 0.3’tür.
Yani Finlandiya’da devlet ve işverenler yana yana işçi aramaktadır her gün sayfa sayfa gazete ilanlarıyla.
Evine ekmek götürememenin derdinde değildir Finlandiyalılar ve alnına bir silah gibi dayalı değildir ekmeği.
Bilir misiniz KKTC’de yüzde 20’leri aşan işsizlik vardır ve gençler parti kapılarını aşındırmaktadır iş bulmak için.
Onuruyla bu topraklara sahip çıkan Kıbrıs Türk’ü rica ve minnet düzeninde politikacıların peşinde koşturmak zorunda bırakılmıştır çocuğuna üç kuruş paraya iş bulabilmek uğruna.
***
Çok isterdim Norveç’te gazetecilik yapmayı.
Bilir misiniz Norveç’te her yıl yüz binlerce çocuk devlet tarafından tatile gönderilmektedir.
Yani çocukların hemen hemen tümü tatil yapmaktadır her yaz.
Norveç’te gazetecilik yapsaydım eğer Lefkoşa Sarayönü’nde sıcağın asfaltta 50 dereceyi aştığı saatlerde sadece 20 lira kazanmak için ter döken çocukların hikayesiyle uğraşmak zorunda kalmazdım.
Ya da küçücük çocukların başlarının bağlanıp tatile değil de kuran kurslarına zorla götürülmelerinin haberlerini yapmazdım.
***
Siz zanneder iseniz ki ben bu ülkede gazetecilik yapmak istiyorum.
Eğer bendeki bu aşk olmasaydı çoktan terk ederdim…
