İnsansız silahlı hava araçları, tankları, topları, roketatarları, uzun menzilli silahlarıyla tam teçhizat askerlerin harekatına, sonunda çocukların ve kadınların da öldürüleceği, şehirlerin yerle bir edileceği, doğanın mahvedileceği bir harekata “Barış Pınarı Harekatı” demek sanırım insan aklıyla dalga geçmektir.
Savaşın, kan dökmenin, insan öldürmenin, insanlık için yüzkarası bir şey olduğunu dünyada her aklı başında insanın kabul etmesi beklenir. Aklı başında olmayanlar, yani ırkçılar, katiller, radikal milliyetçiler, köktendinciler, diktatörler, aptallar, cahiller, korkaklar, edilgenler, vicdansızlar ve nihayet sinir krizi geçirenler buna dahil değildir.
Bu nedenle siyasetin başka araçlarla, ölüm kusan şiddet araçlarıyla devamı olan savaşın ismini zikretmenin bile aslında kötü bir şey olduğunu bilen her siyasal erk gibi AKP de, kararını verdiği savaşın adını barış ve pınar ekleyerek örtmeye çalışmış! Ülkedeki milliyetçilik saplantısından ve dağıttığı “adaletten” çekindiği için hışmından korkup edilgenleşen özgürlük taklidi yaparak savaşa “özgürce” onay vermiş gibi yapan (HDP dışındaki) siyasi muhalefetini de yanına almış. İstanbul’da 80 bin farkın 800 bine çıkmasıyla artık belirginleşen siyasi yıpranmasına da derman olur bahanesiyle koskoca Türkiye’yi, içerisinde dayanıştığı Müslüman ülkelerin de bulunduğu başta AB olmak üzere pek çok ülkenin karşı çıktığı savaşa sürüklemiş.
Mustafa Akıncı pek çok demokrat insan gibi ama özgürce davranarak bu savaşa karşı çıkma cesaretini gösteren KKTC’nin seçilmiş lideri olarak dünden beridir Erdoğan ve AKP’li kurmayları tarafından “hadsizlik” sergilemek ve “haddini bilmemekle” tehdit edilmektedir. Kıbrıs’taki siyasi işbirlikçileri, UBP, DP ve HDP şükran sırasına girmiş,Türkiye’den adaya yerleştirilen AKP yanlısı ülkücüler, kökten dinciler ve Türkiye medyası da onu hakaretamiz sözlerle aşağılamaktadırlar.
Daha da vahim olanı; Erdoğan’ın; “İnanıyorum ki Kuzey Kıbrıs’taki soydaşlarımız ona da gereken dersi en kısa zamanda verecektir” cümlesindeki siyasi kışkırtıcılıktır. Bu adamızdaki insanları birbirine düşürecek, işinde gücünde adalıları aba altından sopa göstererek korkutmaya çalışacak bir siyasi hıncın dışa vurumundan başka bir şey değilse nedir?
Türkiye Madımak’ta yaşanan ve yakın zaman öncesinde başkentin göbeğinde Afrika gazetesi önünde eylem gerçekleştiren yobazlara, şimdi Cumhurbaşkanına karşı harekete geçmeleri için verilen bir mesaj mıdır?
Ne yazık ki Kıbrıs’ta mecliste temsil edilen hiçbir siyasal parti ve lideri çıkıp da savaş’a savaş diyemedi. Türkiye’nin “barışpınarından akacak olan su değil kan olduğunu söyleyip, özgür davranarak karşı çıkma cesaretini gösteremedi.
Ama devletin tepesindeki Mustafa Akıncı bu siyasi cesareti gösterdi ve şu ana kadar da korudu.
Ona destek sivil toplum örgütlerinden mecliste temsil edilmeyen sol partilerden, adada çözüm ve barış yanlısı vatandaşlardan geldi. Türkiye Suriye’ye savaşa girdi ve biz de adamızda bir kez daha ikiye bölündük.
Siyasetin şiddet araçlarına dönüştüğü bir anda milliyetçilere, Sünnilere, cahillere, aptallara, şükrancılara özgürmüş gibi olanlar da eklendi.
Diğer yanda insan merkezli siyaseti savunarak Akıncı’nın, “Ortadoğuda huzur ve güvenin silah top tüfek değil diyalogla mümkün olduğunu dillendiren, Türk, Kürt ve Arap hiçbir çocuğun burnunun kanamasını istemediği” yalnızca kendinin değil ama ötekinin ölümüne de üzülen duygu ve düşünceleri adeta linç kültürüyle karşılanmaya çalışıldı.
Savaş karşıtı duruş sergileyen Akıncı’nın yalnız olmadığını dillendirenler. Kıbrıslı Türk ya da Türkiyeli devrimciler, demokratlar, aydınlar…
Bugün yenilsek bile, yarın “Dünya Siyasi Tarihi”, topyekun bir savaşı başlatan kendi ülkesinin siyasal erki ve orduları bile olsa, savaşa karşı çıkma cesaretini gösteren, hümanist, cesur ve insan merkezli vicdana sahip siyasetçi, devrimci, demokrat, aktivist, çevreci, feminist, kişi ve örgütlerden övgüyle bahsedecek!
