Bu Maronit konusuyla uğraşırken, aklıma kapılar açılmadan önce nasıl güneye veya ara bölgeye geçmek için izin için yaptığımız başvuru süreçlerimiz geldi.
Sadistçe son ana kadar bekletilir ve bize son dakikada evet veya hayır denirdi.
Bazen ise hiç bir neden gösterilmeden izin verilmezdi.
Yani herşey keyfiydi.
Oradaki memurun veya askeri yetkilinin elindeydi her şey veya Dışişleri Bakanının.
Ehh bizde de maşallah İbrikçibaşı çoktu o zamanlar. İnsanı süründürmekten acayip zevk alırlardı.
Maronit köyünün bir an evvel askersizleşmesini niçin istiyoruz biliyor musunuz?
Çünkü bu insanların mezarlıklarına, Kiliselerine, köy meydanlarına rahatça hiç bir bürokratik engelle karşılaşmadan ulaşabilmeleri için.
Sevdiklerinin ortadan kalkmış mezarlıklarının yerine çiçekler ekip onları gönüllerince sulayabilmeleri için.
Çocukken top oynadıkları, hayvanlarının peşinde koşturdukları sokaklarda rahatça yürüyüp nostalji yapabilmeleri için.
Her ayin zamanı izin çıkacak mı çıkmayacak mı tedirginliğini yaşamamaları için.
Para olmasa bile eski evlerini kendilerince aynen Kormacit’te olduğu gibi yavaşça tamire başlayabilmek için.
Diğer fizibilitisi çıkmış, para isteyen şeylerin gerçekleşmesi için tabii ki biraz zamana ihtiyaç duyulacak ama insanların onurlarını iade edip, köyü açmak bence milyonlarca lira harcanacak yatırımdan daha önemlidir.
Köylerine gömülmeyi bekleyen yaşlıların olduğunu da unutmamalıyız.
Bunun için de para gerekmez, biraz yüreğinizi yoklamanız ve köyü askersizleştiriyoruz kararını Bakanlar Kurulundan almanız yeter.
İstenilen “Bu kadarcık!!”
İlk adım bu olmalı.
