28 Temmuz’da seçim var.
Seçime doğru zaman hızla akıp giderken partilerin seçim vaatleri dikkat çekiyor.
Kimisi bilmem kaç kişiye iş vadediyor, kimisi bilmem ne yapacağını söylüyor.
Ama nedense bu vaatler yeterince sorgulanmıyor.
Bu arada vaatler yapılırken daha geniş kitlelerin dikkatini çekme ana hedefi ile hareket ediliyor.
Gençler, işsizler, kadınlar, reel sektör hedef alınıyor.
Ne de olsa “Seçim dönemlerinde söylenenler seçim meydanlarında” kalır veciz sözü orada durdukça seçim dönemlerinde vaatte bulunmak kolay.
28 Temmuz’da bu seçim de geride kalacak.
Yaşanan tartışmalarla, yapılan vaatlerle!
Ve 29 Temmuz sabahı ile birlikte hayatın gerçekleri ile yüzleşme başlayacak.
İktidar olma şansını elde edecek parti ya da partileri bekleyen dağ gibi sorunlar var.
Öncelikle ekonomik sorunlar iktidara gelecek olanları zorlayacak.
İlk etapta Türkiye ile önceki hükümetin imza koyduğu 2013-2015 yıllarını kapsayan ekonomik program gündeme gelecek.
Büyük bir olasılıkla yeni hükümet devlette devamlılığın esas olduğu ilkesi ile hareket etmek zorunda olacağından, bu programı devam ettirme ama bazı konuları da tartışma yaklaşımını gündeme getirecek.
Ancak bu programın içerisinde yer almakta olan ve programın olmazsa olmazlarından olan özelleştirme konuları kırılma noktaları olarak ortada duruyor.
Programın devamı bu konularda verilecek taahhütlere bağlı görünüyor.
Ama seçim döneminde bunlar konuşulmuyor.
Meseleler gerektiği gibi masaya yatırılmıyor.
Bol keseden yapılan vaatlerin yürürlükteki ekonomik programla uyuşup uyuşmadığı konusu da gündemde değil.
Vatandaşın duymasının partilere yarar sağlayacağı düşünülen konular, kampanyalarda öne çıkmış durumda…
Acı ve zor konularda ise tıs yok.
Seçim döneminin geride kalmasıyla birlikte hayatın gerçekleri ile yüzleşme başlayınca acı reçeteler de seslendirilmeye başlanacak.
Böylece halk, yeni hayal kırıklıkları yaşamaya başlayacak.
Siyasete dönük var olan güven erozyonu artarak devam edecek.
Halk “Biz bunun için mi oy verdik” diyerek, “Nerede verilen sözler” diye isyan edecek.
Ve bir süre sonra ortalık yine karışacak.
Halbuki şimdi siyasi partiler gerekçi bir şekilde neyi nasıl yapabileceklerini çok iyi etüt ederek halka anlatsalar daha iyi olmaz mı?
Maaş ödemenin ekonomik program çerçevesinde Türkiye’den gelecek paraya bağlı olduğu koşullarda meseleleri daha doğru bir zeminde tartışarak halkı doğru bilgilendirmek gerekmez mi?
Ama bunu ve benzer tartışmaları yapmak yerine vaatler bol keseden sıralanıyor.
Bu vaatlerin sonunda da ülkede yeni travma ve hayal kırıklıklarına zemin hazırlanmış oluyor.
Yapılanlar doğru değil.
Elektrik Kurumu özelleştirilecek mi?
Telekomünikasyon dairesi ne olacak?
Ercan zaten özelleştirilmiş durumda. Bu özelleştirmeden geri dönüş bu aşamada mümkün mü?
Ekonomik program uygulanıyor. Uygulanan bu program orada dururken, maaş artışı ya da kamuya yeni istihdamlar söz konusu olabilir mi?
Olacaksa bunun anlamı “ekonomik programın” yırtılıp çöpe atılacağı mı?
Atılacaksa Türkiye’den program çerçevesinde sağlanmakta olan ekonomik yardımlar ne olacak?
Maaşlar hangi kaynakla ödenecek?
“Biz gerekirse ekonomik programı yırtar bir köşeye atarız” diyerek yola çıkma hakkı olanlar böylesi bir durumda halkın beklentilerine nasıl yanıt verecekler?
Bu sorular daha da artırılabilir.
Önemli olan siyasi partilerin ve vatandaşın ayağı yere basarak meseleleri değerlendirebilmesidir.
“1963-1974 arası 30 Kıbrıs Lirası ile biz yaşamıştık” demek yetmez.
Gelinen aşamada kimse “30 Kıbrıs Lirası” ile yaşayacak bir halde değildir.
Dünya 63-74 arasındaki dünya değildir.
Türkiye ile Kuzey Kıbrıs arasında kurulmuş bulunan ekonomik program ilişkisine sert tepki gösterenler, Güney Kıbrıs’ın AB Troykası ile kurulmuş olan bağımlılık ilişkisini nasıl yorumluyor?
Sapla samanı ayırmadan ülkenin sorunlarını çözmek mümkün değildir.
Boş vaatlerle bir yere varmak da mümkün değildir.
Umarım geriye kalan seçim kampanyası döneminde tüm siyasi partiler 29 Temmuz sabahını düşünerek halkla temas ederler.
İnsanlara duymak istediklerini değil, söylenmesi gerekenleri söylerler…
