Nüfus konusu yıllardır ada siyasetini en çok zorlayan konuların başında gelmektedir. 1975-79 yılları arasında kitlesel olarak Türkiye’den yaptırılan göç, toplu halde verilen vatandaşlıklar, seçim öncesi dağıtılan yurttaşlıklar, bakanlar kurulu kararıyla önüne gelene verilen vatandaşlıklar, ve Anadolu’dan gelen kırsal bölge insanıyla yaşanan kültür çatışması yıllarca herkesin kafasında birçok soru işareti yaratmış ve hala daha yaratmaktadır. Konu Uluslararası boyutlara kadar taşınmış ve hala daha tartışılmaya devam etmektedir.
Kıbrıslı Türklerin ve sonradan vatandaş olanların sayıları eski Liderlik tarafından uzun yıllar saklandı. Bu da “eğer gizleniyorsa durum vahimdir” kanısını yarattı. Haklıydılar da çünkü 1975-79 yıllarında nüfusa büyük bir konsolidasyon yapılmıştı. Binlerce Anadolu’dan gelen köylü Kıbrıs taşınmış ve onlara boş Rum evleri verilmişti.
Sağ partiler yıllarca “hepimiz Türküz” diyerek enjekte edilen nüfusu tartıştırmamaya çalışmıştı. Sol partilerin çoğu ise 1980’lerden beri varoluşsal bir tavır alarak “yok oluyoruz” sloganlarına sarılarak gelen nüfusu siyasetlerinin merkezine alacaklardı. Özellikle 1980’li yıllarla birlikte artan kültürel çatışmadan yararlanarak, Kıbrıslıların çoğunun göç ettiği ve KKTC vatandaşı Türkiyelilerin nüfus çoğunluğunu ele geçirmek üzere olduğu korkusunu kullanarak oylarını artırmayı başaracaklardı.
Bu arada “gerçeklik” ise siyasetin çarkları arasında kaybolacaktı. Son üç nüfus sayımı ve elimizdeki veriler (doğum kayıtları, kimlik kartı listeleri, seçmen liseleri v.s) varken bile, artık kimse bildirilen nüfus rakamına inanmak istememektedir. Annan Planı’na kadar çıkan haberlerde her gün sapla saman karıştırılarak sunulmuş, vatandaş olmuş Türkiyelilerle, burada okumak, çalışmak, gezmek, askerlik ve iş yapmak için gelmiş kişiler hep bir tutulmuştur. Bu da “toplumsal paniği” her gün biraz daha beslemişti. Bir süre sonra herkes sokağa, ekmek satışına bakarak spekülasyon yapmaya başlayacaktı.
Medya ise bu tip iddiaları besledikçe, besledi. Zira tiraja büyük katkıda bulunuyordu. Buna bir de gazetelerin ikinci ve üçüncü sayfalarındaki “köpeğe tecavüz eden,” “donla denize girenler,” “soygun ve hırsızlık” sunumları da eklenince “sosyal panik” büyüdükçe, büyüdü.
Herkesin kafasındaki rakamlar artık inanılmaz boyutlara ulaşmıştır. Şu an 500,000 ile 1,000,000 arası adada TC’li bir nüfus olduğuna inanan birçok insan vardır. CTP gibi belli dönemlerde nüfus sayımı yapmış veya verileri ellerine geçirmiş sol partiler ise bu tip şehir efsanelerinin üzerine yeteri kadar gitmeyip sessiz kalmaktadırlar. Bilmiyorum, belki de eskiden olduğu gibi bilerek veya bilmeyerek bu “sosyal panikten” oy kazanmaya mı çalışıyorlar? Buna inanmak istemiyorum! Yoksa iddialar doğru mu? O zaman Akıncı hangi rakamlarla müzakere etmektedir? Dediğim gibi artık sessizliği bozma zamanı gelmiştir.
Aynı şekilde sağ da “sizi geri gönderecekler” sloganının yanına son sayımda Türkiye’den daha fazla katkı almak için adeta rakamlarla ilgili sessizliğe katılma kararı almışlar ve utangaç bir şekilde kendi yaptıkları nüfus sayımlarının itibarsızlaştırılmasına bile göz yummaktadırlar. Artık “çok kalabalık” lafı nüfusumuzu anlatan bir cümle haline gelmiştir.
Bugün kimse hiç bir rakam ve çalışmaya inanmamaktadır. Bu da toplumu çok germekte ve müzakere sürecini de olumsuz bir şekilde etkilemektedir.
Bu aşamada benim naçizane önerim, tüm partilerin oluşturacağı bir komiteyle eldeki verilerin incelenmesi ve birlikte ortak bir raporla kamuoyuna son durumumuzun bildirilmesidir. Bu komiteye sivil toplum örgütleri de katılabilirler. Bu kadar küçük bir ülkede nüfusun hala daha bilinemez olması artık komik -pardon- trajik/komik olmaya başlamıştır. Ve ben bu bilinmezliğin artık kasti bir şekilde yaratıldığına inanıyorum. Tüm siyasi partiler artık bu sorumluluğu almak zorundadır. Bu çalışma iki-üç haftada kolayca yapılabilir. Tabii eğer nüfusu öğrenmek istiyorsak. Çünkü rakam savurmak artık milli sporumuz haline gelmiş durumdadır.
