Surlariçi’ndeki kardeşlerimizin gücüne gitmiş.
“Surlariçi satılık değildir” diyorlar.
Muhtemelen bir adaya karşı düğmeye basılmış intibası veren operasyon yapıyorlar sonra da “gece vakti Surlariçi’ne gelmeyin” diye de efeleniyorlar.
Bak hele.
Niye gece vakti Surlariçi’ne gidilmezmiş.
Birilerinin bir şeylerden korkusu mu var?
Kendinden şüphe edenler gece karanlığından korkuyorlar mı?
Seçimi önce kaybettiğini sanan sonra da kazanana sormuşlardı, “Surlariçi’nde niye bu kadar düşük oy aldınız” diye.
Adam “harcadıklarıma yazıklar olsun” demiş, kazandığını öğrenince de dönüp özür dilemişti.
Siyasi tarihimize geçen bu vakadan sonra Surlariçi’nden kimsenin tısı çıkmamıştı.
***
Konu benzer bir konu.
Hem sevgili Hasan Hastürer’den dinledim hem de izleyenlerden.
Utanç ve ne utanç ki.
Memlekette 6 tane Hataylı Derneği varmış.
Özünden gerçeğine hepsi birkaç yüzü geçmeyen üye sayısıyla bugüne kadar neler koparmışlar neler.
Ben söylemiyorum.
Hasan Hastürer’in televizyon programında kendileri söylemiş.
Birbirlerinin ipliğini pazara çıkarmışlar.
Başkanlar ve yöneticilerin neler karşılığında neler yaptıklarını bir bir anlatmışlar.
İşittiğimde “bu tür dernekler kapatılmalıdır” diyenlere hak verdim.
Amaçları Hataylıların kültürünü yaşatmak mıdır?
Öyle olmadığı kesin.
Peki geriye kalan nedir?
Bu memleket için ciddi bir sorun.
Bu sorundan erken zamanda kurtulmak gerekir.
***
Yeni Kıbrıslılar deyimini ilk kullananlardan biri de bu satırların yazarıdır.
Onlar kendilerini biliyorlar.
Zaten Annan Planı ile birlikte uluslararası hukuka dahil olma şansı yakaladılar.
Fakat Annan Planı sonrası tarumar edilen memlekette çıkar grupları türedi.
Kıbrıslı-Türkiyeli ayrımını körükleyecek işler yapmaktan çekinmeyen, yaşadıkları yerleri gettolara çeviren, sırası geldiğinde “buraya giremezsiniz” diye posta atan ve dertleri bu topraklara sahip çıkma değil bu topraklardan ne koparırım peşinde olanlar.
Politikacılar bu tiplerden hoşlanıyor ama bu memleket çok şey kaybediyor.
Birileri artık bunu görse…
