Sporumuz ile ilgili problemleri, nedenlerini ve naçizane çözüm yollarımızı söylemekten ve yazmaktan gına geldi mi size? Pazar akşamları futbol programlarında bol bol gabak keseriz mâlumunuz. Bu da yetmezmiş gibi hafta içi yazar, yazmakla da kalmaz birbirimize de sözlü bir şekilde sallarız. “Bu yolda kaç yıllık arkadaşlar birbirimizi sattık” dedi ya Sezen, işte bu hesap ona cevap ver, buna eleştiri yap, ona ince ayar yap, aman o kızmasın, aman şoför atlamasın, aman lastik patlamasın falan filan durumları hâlihazırda devam ediyor bildik.
Sporcuların duygu ve düşüncelerini çok da dikkate almadan kendi görüşümüzü kanun hükmünde kararnameymiş gibi insanlara empoze etmeye çalışırız. Sporda geri kalmış veya geri bıraktırılmış ülkelerin karın ağrısıdır ambargolar, boykotlar veya izolasyonlar. Boykot/izolasyon/ambargo her ne halt’sa 25 senedir biz söyledik biz duyduk ama bizi takan yok! Umutların tükendiği ve motivasyonun kaybolduğu anlarda bazen kulüpler, bazen de milli takımlar seviyesindeki yurt dışı açılımlar âdeta sporumuzun yangın merdiveni oldu. küçük veya büyük, geleneksel veya geleneksel olmayan yurt dışı temaslar sporumuzun ve sporcumuzun en önemli motivasyon kaynağı. Sporun endüstri olmadığı bir ülkede başka ne tür motivasyon kaynağı çalışabilir ki! En yakınınızdaki sporcuyu çevirip sorun. Neden spor yapıyor? İçsel motivasyonu ve dürtüleri nelerdir? Cevaplarının en üst basamağında dünyayla yarışmak ve yabancı ülkeleri gezmek-görmektir.
Bakanlıktan geçmiş dönemlerde birçok pul biber acılığında bir açıklamalar gelirdi. Örneğin yurt dışı temaslar önem(!) sırasına göre derecelendirilip, dış temaslar azaltılıp asgari düzeye çekilecek gibi bildik laflar keşke federasyonlara “dükkanı kapayın” deselerdi de herkes kurtulsaydı. Bu ne perhiz bu ne roka turşusu!
Futbolumuz yarı buçuk dükkanını çeviriyor ama ya diğer federasyonlar? Yazık hem de çok yazık. Geçmiş CTP hükümeti döneminde dönemin yetkilileri devrim niteliğinde bir finansal sürdürülebilirlik yaratarak müşterek bahislerin tümünü spora kanalize etmişlerdir. Şimdilerde ise bu paranın yarısı spora kanalize edilyor. Yıllık 20 milyon TL’lik bir müşterek bir bahis geliri arık sporun elinde değil. Umarım erke yeni gelecek olanlar bu yanlıştan dönme adına finansal yapılanma sürecini revize ederler. Aksi takdirde sporumuzun tek bir yangın merdiveni kalmıştı. Onu da siz yok etmeyin.
Bilmem hatırlar mısınız spor yazarları derneğimiz bi’kamuoyu arıştırması yaptırmıştı. Bendenize göre en çok öne çıkan çarpıcı açıklama sporcularımız; “Her ne pahasına olursa olsun, her ne bayrağı altında olura olsun yarışmak istiyoruz” demişlerdi. E bebeler de haklı, haçana 40 yıl daha değerli Allah vergisi yetenekler çöpe gidecek. Edebiyatta uzmanız ya, “en büyük milliyetçi benim ya” durumlarıyla birbirimizi tükettik.
Neyse, zaten dünyada eşi benzeri görülmemiş bir çirkinliği yaşıyoruz. Bi’düşünün yazın sıcaklığın 45 derecelerde yaşandığı bi’ülkede daha daha yangın helikopteri yok. Denizi bile göremeden bir getto barikatı ile karşılaşırız ya, o da ayrı bir sorun Neyse, konuyu yine dağıttım galiba, kusura bakma sevgili okuyucum. Neyse son söz; Sporumuzdaki yangın giderek büyüyor, her taraf cayır cayır yanıyor ve oksijen giderek azalıyor. Tek bir yangın merdivenimiz kaldı. Onu da ahşaptan yapmıştık zaten, bi’Karadeniz fıkrası gibi. Yaşasın muz cumhuriyeti ve çocukları…
